Παραμονή Χριστουγέννων λοιπόν.

Αποφάσισα πως σ' αυτές τις γιορτές δεν θα πάθω κάποια μίνι-κατάθλιψη όπως μου συμβαίνει συνήθως. Τα προηγούμενα χρόνια τα φωτάκια, οι γιρλάντες και τα δωράκια αποτελούσαν ανασταλτικό παράγοντα στην χαζοχαρούμενη διάθεσή μου. Anyway...

Συνειδητοποίησα επίσης πόσο πολύ έχω(ή έχουμε) ανάγκη να υπάρχουν δύο πολύ μικρές λέξεις στη ζωή μας :

"Για πάντα."

Ρεαλιστές και μη, ξέρουμε βαθιά μέσα μας πως το "για πάντα" δεν υφίσταται, ή έστω δεν επιτυγχάνεται χωρίς κόπο. Ωστόσο, πολλές φορές έχουμε την ανάγκη να το ακούσουμε, για να συνεχίσουμε. Να συνεχίσουμε να προσπαθούμε, να αγαπάμε και να ζούμε ευτυχισμένοι.

Μέσα σ' ένα κόσμο που διακατέχεται από διαφθορά, δυστυχία και ανισότητα, μια δόση ρομαντισμού μόνο κακό δεν θα μας κάνει. Αντιθέτως, θα μας σπρώξει σε μεγαλύτερα και ομορφότερα όνειρα.

Άλλωστε όπως είπε κι ένας από τους ανθρώπους που θαυμάζω πολύ :

"Το για πάντα ακούγεται υπερβολικό και ακατόρθωτο, αλλά αν το μετράς μέρα με τη μέρα τα πράγματα μοιάζουν καλύτερα..."

Καλές γιορτές και πάντα χαμογελαστοί!

ΥΓ: Υπάρχουν ακόμα πλατείες στην Αθήνα στις οποίες μοιράζεται δωρεάν παγωτό και ζεστή σοκολάτα! Yeaaaah!

Μπιενάλε της Αθήνας - Athens Biennale

Μια εικαστική έκθεση που πραγματοποιείται ανά 2 χρόνια με θέμα τα κοινωνικο-πολιτικά δρώμενα της χώρας. Βρίσκεται στην Πλατεία Θεάτρου κοντά στον σταθμό της Ομόνοιας. Το κτίριο που στεγάζει την έκθεση ήταν παλιότερα εργαστήριο για ξυλουργούς και κάθε είδους τεχνίτες. Μετά τον β' Παγκόσμιο πόλεμο μετατράπηκε σε νοσοκομείο και πλέον στεγάζει ως τις 11 Δεκέμβρη την 3η biennale.

Επειδή όμως μια εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις, καλύτερα να δείτε αυτές που τραβήχτηκαν κατά την ξενάγηση:

Ο μεγαλύτερος φόβος μου

Συνειδητοποίησα τον χειρότερο φόβο μου πριν λίγες μέρες... Σκεφτόμουν ως συνήθως τις αποφάσεις που πρέπει να πάρω για να είμαι ευτυχισμένη, αλλά και τον αντίκτυπο που θα έχουν οι πιθανώς λανθασμένες επιλογές στην πορεία της ζωής μου.

Και ξαφνικά πέρασε μια θλιβερή σκέψη από το μυαλό μου:

"Για σκέψου να ξυπνήσω στα 35 και να τα έχω κάνει όλα στραβά! Τα πτυχία μου θα γεμίζουν τους τοίχους, μα αν δεν έχω κάνει αυτό που αγαπώ, εσωτερικά θα είμαι πιο άδεια από όλους τους αναλφάβητους και τους ημιμαθείς του πλανήτη μαζί. Κι ας έχω όλες τις γνώσεις του κόσμου. Θα είμαι μισή.

Αν δεν κάνω αυτό που χρειάζεται για να είμαι ευτυχισμένη, θα ξυπνήσω στα 35 και θα αντικρίσω πλάι μου έναν άντρα νευρασθενικό, που θα τον βαριέμαι και η παρουσία του θα μου είναι αδιάφορη. Θα μου ζητάει επιτακτικά τις παντόφλες του και να του μαγειρέψω το Σάββατο το αγαπημένο του φαγητό, ακόμη κι αν εγώ το σιχαίνομαι. Θα τον απεχθάνομαι πλήρως, αλλά φαινομενικά θα είναι ο λατρεμένος μου σύζυγος. Θα έχω και δύο αποβλακωμένα παιδιά που θα βλέπουν ολημερίς τηλεόραση τρώγοντας πατατάκια και θα παίζουν ηλεκτρονικά παιχνίδια. Θα τα ρωτάω πότε ψηφίστηκε το πρώτο Σύνταγμα της Ελλάδας και θα με κοιτάζουν με το στόμα ανοιχτό. Ωστόσο, θα γνωρίζουν απ'έξω τα προσωπικά των διάσημων και τα εμπορευματοποιημένα χαζοτράγουδα της εποχής τους. Θα μισώ τον εαυτό μου που τα έκανα έτσι, μα δεν θα θυμάμαι πια τον τρόπο να τα μεγαλώσω αλλιώς.

Κάθε Κυριακή θα καλώ το σόι στο σπίτι για να τους κάνω το τραπέζι. Θα φοράω το χαρούμενο προσωπείο μου και θα προσποιούμαι πως τους αγαπώ. Παρ'όλα αυτά θα τους βαριέμαι θανάσιμα και θα μετράω τα λεπτά μέχρι να φύγουν.

Οι φίλες μου θα απαρτίζονται από 2-3 υστερικές χαζοβιόλες, που τα δικά τους προβλήματα, θα με κάνουν να ξεχνάω το δικό μου ψυχικό κενό. Θα μαζευόμαστε μια φορά την εβδομάδα για καφέ μετά τη δουλειά και εγώ θα παριστάνω πόσο ευτυχισμένη είμαι στο γάμο μου.

Τέλος, θα ξεσπάω όλα μου τα απωθημένα στα παιδιά μου και θα τα κάνω πιο νευρωτικά και αγχώδη κι από' μένα. Θα γεμίσω με κόμπλεξ γιατί μια μέρα θα καταλάβω πως ο χρόνος ΔΕΝ ΓΥΡΝΆΕΙ. Δεν υπάρχει rewind στη ζωή. Δεν γίνεται να αναιρέσεις τις επιλογές σου. Και καλώς ή κακώς όταν περάσει πολύς καιρός, κάποια πράγματα δεν κατακτώνται.

Αν δεν κάνω τις σωστές επιλογές, θα γίνω αυτό που κοροϊδεύω. Θα καταντήσω αυτό που εμμέσως μου επιβάλλετε εσείς. Και το χειρότερο είναι πως θα πιστεύω ότι είναι το σωστό.

Η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή μωρό μου.

(Ή τουλάχιστον έτσι μου τραγουδάει ο Αγγελάκας)

Μια αντίδραση

Όμορφη μέρα η σημερινή...

Αύριο κάθε σχολείο πρέπει να είναι μαζί μας στη δεύτερη πορεία διαμαρτυρίας.

Ραντεβού στις 10 έξω απ'το Υπουργείο Παιδείας.

Οι μαθητές έχουν φωνή που είναι καιρός να ακουστεί!

Summer's gone

9 Σεπτέμβρη λοιπόν. Άλλο ένα καλοκαίρι έφτασε στο τέλος του και σχεδόν δεν το κατάλαβα. Μαθήματα ως τα τέλη του Ιούλη και μετά θάλασσα και παρέα όλο τον Αύγουστο. Δεν θέλει και πολύ για να περάσουν τρεις μήνες σφαίρα.

Ώρα όμως να αφήσουμε για λίγο πίσω μας την αμμουδιά, τα ταξίδια και τα lives του καλοκαιριού.

Εύκολο να το λες, αλλά δύσκολο να ξεχάσεις τον Παυλίδη να ερμηνεύει το "Αερικό", τους Thievery να τραντάζουν την Αθήνα και εσύ να κοπανιέσαι που δεν μπόρεσες να πας.

Anyway, καιρός να θέσουμε στόχους και να κάνουμε ό,τι περνάει απ' το χέρι μας για να τους πετύχουμε. Εννιά -γαμημένοι- μήνες είναι άλλωστε.

Όπως καταλαβαίνετε από' δω και πέρα οι αναρτήσεις μου δεν θα είναι πολύ συχνές, καθώς το laptop θα παραμένει κλειστό.

Εύχομαι ολόψυχα καλή δύναμη σε όσους περνάτε το ίδιο ζόρι μ' εμένα...

Μακάρι να πραγματοποιηθούν όσα θέλουμε και σ' ένα χρόνο από τώρα να είμαστε φοιτητές και φοιτήτριες εκεί που δηλώσαμε.

ΥΓ : Είστε κι εσείς το ίδιο δυσαρεστημένοι μ' εμένα για τα βιβλία που θα καθυστερήσουν? Τελικά είναι ιδέα μου ή μήπως η ιδιωτικοποίηση της παιδείας είναι πολύ κοντά?

Μια βόλτα στο κέντρο.

Μοναστηράκι. Θησείο. Ψυρρή.

Φώτα και μαγαζιά. Θέα στην Ακρόπολη.

Κρασί, παρέα, κουβέντα.

Έρχονται πανελλήνιες. Άγχος και πρόγραμμα για όλα.

Πάρ'το χαλαρά αλλιώς θα χάσεις την μπάλα.

Πάμε διακοπές? Εσύ που θα πας?

Πάρε με κι εμένα μαζί.

Καπνίζεις? Θες τσιγάρο?

Το 'κοψα. Ώρα να το κόψουμε όλοι.

Τι σ'αρέσει να κάνεις?

Κάν'το όσο περισσότερο μπορείς.

Ώρα να αδειάσει το μυαλό μας από καθετί περιττό.

Πλησιάζει ένας δύσκολος χρόνος...

sin título ...

Μια κοπέλα με μαύρα νύχια καπνίζει ένα στριφτό τσιγάρο. Ένας τύπος δίπλα της φοράει ένα ασημένιο δαχτυλίδι που γράφει στα ισπανικά μια προσευχή. Είναι γεμάτοι ουλές και σημάδια. Εξωτερικά ή εσωτερικά μήπως?

Συζητούν. Για τον Θεό, την πολιτική, την μουσική και τις εμπειρίες τους -καλές και κακές-. Πίνουν σκέτο καφέ για να μην αποκοιμηθούν, κοντεύει να ξημερώσει άλλωστε. Αγαπούν την ανατολή του ήλιου. Γεμίζει το δωμάτιο με ένα διακριτικό φως. Όχι αυτό που σε ξυπνάει, αλλά εκείνο που σε κάνει απλώς να βλέπεις.

Κάπου στα μισά της κουβέντας τους μοιράζονται πράγματα προσωπικά, απ' αυτά που δεν τα ξεστομίζεις εύκολα. Στεναχωριούνται και παράλληλα προσπαθούν να βρουν την θετική πλευρά των καταστάσεων. Αυτή είναι που θα τους κάνει να πάνε ένα βήμα πιο πέρα, να ρισκάρουν...

Η κοπέλα και ο τύπος γουστάρουν πολύ τις ταράτσες, τα κεραμίδια και γενικώς κάθε τι υπερυψωμένο. Ίσως επειδή η Αθήνα δείχνει όμορφη από ψηλά την νύχτα. Δεν φαίνεται το γκρίζο της, αλλά μόνο τα φωτάκια.

Σε όλες τις ιστορίες υπάρχει κάποιος που φεύγει και κάποιος άλλος που μένει πίσω. Η διαφορά από ιστορία σε ιστορία βρίσκεται στο αν αυτός που περιμένει θα ξεχάσει ή θα κάνει υπομονή.

Η κοπέλα μελαγχολεί για μια στιγμή... Κοιτάζει το πάτωμα με βλέμμα χαμένο.

Ο τύπος λέει μόνο μια φράση : "Τα όνειρα είναι τζάμπα. "

Κι έτσι απλά γίνεται ένα μαγικό κλικ και οι αναλύσεις σταματούν...

7+1 λόγοι να αγαπάς την Αθήνα

1. Να μπαίνεις στο κέντρο του καταναλωτισμού για να βρεις ένα φίλο (στο Mall για όσους δεν κατάλαβαν) και στα αυτιά σου να παίζουν οι Sex Pistols.

2. Να τρως παγωτό καραμέλα και να σε διώχνουν απ' τον ηλεκτρικό. (ΧΕ!)

3. Να καπνίζεις περιμένοντας τον προαστιακό.

4. Να γελάς με τα ανέκδοτα του ταξιτζή όχι από ευγένεια, αλλά επειδή όντως σου φαίνονται αστεία!

5. Να αράζεις στο Nosotros.

6. Να είσαι στην συναυλία των Πυξ Λαξ στο ΟΑΚΑ, αλλά να μην θες να βάλεις τα κλάματα ούτε στιγμή.

7. Να προγραμματίζεις που και με ποιον θα πας διακοπές τον Αύγουστο.

8. Να ξέρεις πως είσαι στο καλύτερο μέρος του κόσμου γιατί εδώ έχεις την πιο γαμάτη παρέα!

:)

Σκέψεις για την αναρχία

Με αφορμή ένα βιβλίο του Μαλατέστα -στενός φίλος του Μπακούνιν- που ξεκίνησα να διαβάζω από περιέργεια σ' ένα βιβλιοπωλείο, προβληματίστηκα περί αναρχίας και κράτους. Όσοι δεν το έχουν ψάξει αρκετά μπερδεύουν τους όρους. Συγχέουν την αναρχία με το χάος. Ωστόσο η αυθεντική έννοια ορίζει μια αταξική κοινωνία, της οποίας τα μέλη είναι αρκετά ώριμα και συνειδητοποιημένα, ώστε να ζήσουν χωρίς κυβέρνηση. Η κοινωνία αυτή θα στηριζόταν στην εθελοντική συνεργασία και στην προσωπική συμμετοχή για την επίλυση κάθε προβλήματος.

Ίσως σκέφτεστε ότι ακούγεται ουτοπικό. Τα ΜΜΕ άλλωστε έχουν προσπαθήσει υπερβολικά για να μας πείσουν πως οι αναρχικοί είναι βομβιστές, τρομοκράτες, κλέφτες και γενικώς ευθύνονται για κάθε τι που πάει στραβά. Δεν θα σταθώ όμως εκεί. Όποιος κατεβαίνει σε πορείες έχει μάτια και βλέπει. Βλέπει και την δράση των αναρχικών, -η οποία πράγματι είναι υπερβολική ορισμένες φορές- τους προβοκάτορες, αλλά και τους "λατρεμένους" μας ΜΑΤατζήδες. (Μα ξύλο ακόμα και σε παιδάκια?)

Το δικό μου ερώτημα είναι ένα: Πόσο λειτουργική θα ήταν μια αναρχική κοινωνία και πόσο ώριμα θα έπρεπε να είναι τα μέλη της για να την στηρίξουν σωστά?

Κάθε άποψη δεκτή...

5 το πρωί. Βλέπουμε βίντεο για τη Γώγου και τον Σιδηρόπουλο..

Κάποια στιγμή σηκώνομαι και κοιτάω έξω απ' το παράθυρο. Έχει ξημερώσει.

Πέρασαν ώρες ολόκληρες χωρίς να το καταλάβω.

"Σήκω να δεις..." σου λέω.

Σηκώνεσαι λίγο βαριεστημένα, πλησιάζεις και κοιτάς στον ουρανό.

Χαμογελάς σχεδόν ανεπαίσθητα, κάτι σκέφτεσαι είμαι σίγουρη.

"Ντύσου και φύγαμε." μου λες.

Ντύνομαι πράγματι σε χρόνο ρεκόρ και λίγο πριν φτάσουμε στην εξώπορτα σε ρωτάω:

"Πού πάμε?"

"Όπου μας βγάλει." απαντάς και δεν μου φαίνεται καθόλου περίεργο.

Στο δρόμο στρίβεις τσιγάρο, έχει ακόμα υγρασία στην άσφαλτο και δεν κυκλοφορεί ψυχή.

Υπάρχουν μόνο 2-3 αγουροξυπνημένοι γείτονες που πίνουν καφέ στο μπαλκόνι και μας κοιτάνε περίεργα, λες κι είμαστε τρελοί.

Αλήθεια όμως δεν με νοιάζει καθόλου η γνώμη τους.

Είμαστε άυπνοι, με κόκκινα μάτια, αλλά χαρούμενοι όσο ποτέ. Σαν παιδιά που τα κέρασαν μια επίσκεψη σε λούνα παρκ...

Περπατάμε μέχρι την πλατεία για να την παρατηρήσουμε άδεια. Καθόμαστε σ' ένα παγκάκι, είναι απ' τις ελάχιστες φορές που δεν βάζουμε μουσική. Λες και η ησυχία που ακούγεται το ξημέρωμα είναι αρκετή...

Σου δείχνω ένα σύνθημα στον τοίχο, περιέργως όμως δεν στρέφεις το βλέμμα σου εκεί.

Εντυπωσιάζομαι γιατί αγαπάς υπερβολικά τα πολιτικά σου πιστεύω.

Εσύ όμως κοιτάς εμένα... Ξέρω τι σκέφτεσαι, ξέρω τι θες να πεις.

Κάποιες φορές ζωντανεύουν πράγματα που δεν φανταζόσουν ποτέ ότι θα ζήσεις.
Τότε κάθε λέξη είναι περιττή...

Είναι αργά. Βάζω καφέ και χαμηλή μουσική για να μην ξυπνήσω τους γείτονες.

Σκέφτομαι χίλια διαφορετικά πράγματα.

Μου είναι δύσκολο να επικεντρωθώ σ' ένα συγκεκριμένο...

Δένω το δαχτυλίδι σου σε μια κορδέλα, θέλω να το βλέπω συνέχεια...

Μαύρη κορδέλα, μεταξωτή.

Καίω τις άκρες τις μ' έναν αναπτήρα.

Όλη μας η ζωή χτισμένη πάνω σε αδυναμίες κι όνειρα.

Την κρεμάω στη βιβλιοθήκη μου.

"Ένας ρεαλιστής φτάνει για να γκρεμίσει τις σκέψεις ενός ονειροπόλου."

Έτσι μου είπες. Έτσι είναι.

Μήπως απλά να δέσω την κορδέλα στα κλειδιά μου?

Οι άνθρωποι θέλουν παντού να βλέπουν συμβολικές πράξεις.

Μαλακίες.

Είμαι απλά μια ηλίθια που κάνει ανάρτηση για ένα δαχτυλίδι και μια κορδέλα.

Υπάρχει εξήγηση ευτυχώς...

Ερωτευμένοι σχιζοφρενείς λέει ένα τραγούδι...

Καληνύχτα...

καλοκαίρι στην Αθήνα

Ζέστη, ζέστη, ζέστη. Έχει καύσωνα μέσα στο δωμάτιο μου -κι έξω τα ίδια σκατά είναι βέβαια, αν με πληροφορούν σωστά οι πηγές μου- . Μου έχουν σπάσει τα νεύρα γιατί ξεκίνησα θερινά μαθήματα κι έχω απίστευτο διάβασμα και πολύ λιγότερο χρόνο απ' ότι πέρυσι να κάνω αυτά που θέλω. Επιπλέον, είναι απ' τις λίγες χρονιές που δεν χαίρομαι που καλοκαίριασε.

Μου την σπάνε οι παραλίες, τα γεμάτα λεωφορεία, η θερμοκρασία που σε κάνει να θες να βγάλεις και το πετσί σου για να ηρεμήσεις και το κάψιμο απ' τον ήλιο (έχω μια φυσική τάση να γίνομαι αστακός). Επίσης, μου την δίνει η α τ έ λ ε ι ω τ η γραμματική των Αρχαίων, τα αποθετικά ρήματα στα Λατινικά και η πολιτική κατάσταση της Ελλάδας που σου προκαλεί τόσα νεύρα, ώστε όλες οι μούντζες του κόσμου δεν αρκούν για να σε χαλαρώσουν. (Ω ναι, έπιασαν κουκουλοφόρο με ταυτότητα αστυνομικού, ΒΡΕ ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ? ΣΟΒΑΡΑ?)

Είναι φορές που θέλω να κλείσω το κινητό, να απενεργοποιήσω το pc και να διακτινιστώ στο τελευταίο πλοίο για την Αμοργό -που λέει κι ο Καζούλης-. Να μην σκέφτομαι μπας και ηρεμήσω, αλλά πού τέτοια τύχη?

Αύγουστε σε χρειαζόμαστε για να κάνουμε ένα διάλειμμα και να πάμε σε κανένα νησάκι...

Έλα γρήγορααααααααα!

Πριν λίγες μέρες, μετά από μια συναυλία της Σίσσυς -κολλητή φιλενάδα και ταλεντάρα- βγήκαμε να τα πιούμε για να το γιορτάσουμε. Φυσικά το παρακάναμε λίγο, ζαλιστήκαμε, γελάσαμε και γυρίσαμε σπίτια μας μέσα στην υπερένταση.

Καμία απ' τις δύο δεν είχε όρεξη να κοιμηθεί. Μιλήσαμε λίγο διαδικτυακώς... Στην αρχή λέγαμε χαζομάρες, μετά μας έπιασε ο γνωστός καημός. Αρχίσαμε και οι δύο να παραπονιόμαστε που δεν μπορούμε να κάνουμε αυτό που αγαπάμε στη ζωή μας. Που εκείνη πρέπει να εγκαταλείψει το ωδείο της κι εγώ τα όνειρά μου για τον επόμενο χρόνο... Είπαμε πως ίσως είμαστε δειλές που πιστεύουμε ότι δεν θα τα καταφέρουμε.

Ειλικρινά αναρωτιέμαι αν αξίζει ο κόπος, ο χρόνος και τα χρήματα που θα δωθούν για τις πανελλήνιες όταν κοιτάμε τις σχολές και καμία δεν μας συγκινεί. Δεν φτιάχτηκα για να κλειστώ σ' ένα γραφείο ρε γαμώτο... Και ειλικρινά είμαι σίγουρη πως απ' την πίεση θα τα παρατήσω όλα και θα κάνω μόνο αυτό που θέλω στ' αλήθεια. Τους ηθοποιούς και τους τραγουδιστές -αλλά και τους καλλιτέχνες γενικώς- δεν γίνεται να τους κλείσεις σε κλουβιά, δεν γίνεται να τους περιορίσεις. Αργά ή γρήγορα θα την κάνουν...
Ο νοών νοείτω.

Ο Παύλος

"Υπάρχει ένα παρελθόν σ'εμένα, έλεγε, είμαι δισέγγονος του Ζορμπά. Και ως γνωστόν ο Ζορμπάς ήταν rock 'n' roll. Απ 'την άλλη μεριά έχω και σπέρμα απ'την μεριά των Αλεξίου. Η Έλλη Αλεξίου είναι θεία μου. Κι έτσι έχω μέσα μου και τον διανοούμενο και τον αλήτη. Απ' την σύγκρουση αυτών των δύο βγαίνει άλλοτε καταστροφή κι άλλοτε δημιουργία. Κι ό,τι τράβηξα το τράβηξα επειδή το ήθελα κι όχι επειδή οδηγήθηκα προς τα εκεί..."

Επάξια του δώθηκε ο τίτλος 'πρίγκιπας του ροκ εν ρολ' . Επαναστατικός χαρακτήρας, εκρηκτικός. Δημιουργούσε στίχους και τραγούδια, που όμοιά τους δύσκολα θα ξαναφτιαχτούν... Κρίμα που για την πρέζα μας άφησε νωρίς... Περνάς καλά άραγε ρε μπαγάσα εκεί πάνω? Φώτισε μας για να ξεφύγουμε απ' την τρέλα και την ωμότητα της εποχής... Σαν κι εσένα έχουν απομείνει πια ελάχιστοι...

"Το αίμα των άλλων."

Αγάλματα, χωρίς πρόσωπα, άνθρωποι μεταμορφωμένοι σε "στήλες άλατος", τοπία καψαλισμένα από τις φλόγες του θανάτου, ωκεανοί παγωμένοι στην ακινησία της απόλυτης στιγμής. Αυτές ήταν οι χιλιάδες μορφές της απουσίας. Κι ενώ κοίταζε αυτό το σύμπαν, το κενό από θεατές, του φάνηκε ότι απουσίαζε απ'τον εαυτό του και ότι απόμεινε έξω από τη δική του προσωπική ιστορία, μέσα σε μια λευκή κενή αιωνιότητα. Ωστόσο, εκείνο το όνειρο της αγνότητας και της απουσίας, υπήρχε μονάχα επειδή βρισκόμουν εγώ εκεί να του δανείσω τη δύναμη της ζωής μου...

-Σιμόν ντε Μποβουάρ

λατρεμένοι ff.c

Λίγοι απ'τους στίχους που με κάνουν να ταυτιστώ...

Βαρέθηκα τα πολλά που τις ελπίδες στερεύουν
τα μεθυσμένα τα βράδια τις αναμνήσεις που φέρνουν
όσα καλά μου' χουν τύχει μόνο για λίγο να μένουν
να βλέπω άχρηστες μέρες να περνάνε να φεύγουν
βαρέθηκα να μετράω λίγα σωστά, πολλά λάθη
να καίγονται τα όνειρά μου πρώτα καπνός, μετά στάχτη
βαρέθηκα να πολεμάω σε μια άνιση μάχη
βλέπω το μέλλον μου σ' ανθρώπους που πέθαναν μονάχοι
Βαρέθηκα να μη μπορώ ποτέ σε κάτι να ελπίζω
το χρώμα που' χουν οι μέρες μου να'ναι πάντα το γκρίζο
βαρέθηκα και τη γνώμη που έχουν οι άλλοι για μένα
μα το μυαλό μου αντέχει ακόμα και με σπασμένα τα φρένα
βαρέθηκα όλους αυτούς που προσκυνάνε το χρήμα
μόνοι χωρίς αντίδοτο σε ένα λάκκο με φίδια
βαρέθηκα τους δήθεν φίλους που χτυπάνε πισώπλατα
κρύβουν συνέχεια τη βρωμιά τους με χιλιάδες αρώματα
μα πιο πολύ βαρέθηκα αυτούς που φανήκαν αχάριστοι
εθιστήκανε στο ψέμα κι έτσι πάθανε εξάρτιση

ΤV και τα συναφή!

Αγαπητοί/ες τηλεθεατές/τριες,

η αλήθεια είναι πως έχω πάψει εδώ και πολλούς μήνες να κάθομαι χωρίς λόγο μπροστά στην τηλεόραση. Βλέπω μόνο συγκεκριμένα προγράμματα, γιατί το θεωρώ πλύση εγκεφάλου να σπαταλάω τον χρόνο μου μπροστά από ένα κουτί.

Σήμερα το πρωί όμως, έχοντας -περιέργως- ξυπνήσει νωρίς και λόγω απίστευτης βαρεμάρας, έκανα αυτό που κάνουν -δυστυχώς!- σχεδόν όλοι οι Έλληνες. Πριν προλάβω λοιπόν να πατήσω το on εμφανίστηκε μπροστά μου ένας έντρομος τύπος σ' ένα μαγαζί με νυφικά. Προσπαθούσε ο κακομοίρης να διαλέξει ένα φόρεμα για την γυναίκα του, την οποία χαρακτήριζε «καμπυλωτή» και με «μεγάλα μπαλκόνια». Αφού παίδεψε όλο το μαγαζί, τελείωσε τα ψώνια του κάνοντας καμάκι στην -20χρονη?- κοπελίτσα που δοκίμαζε τα νυφικά για χάρη του, μιας και η νύφη δεν έπρεπε να είναι παρούσα.

Το ομολογουμένως αθλιότατο και κακοστημένο αυτό πρόγραμμα (Μην το πεις στη νύφη), έληξε αισίως μετά την τελετή του γάμου και την δεξίωση, αν και πρώτα το ζευγάρι έβγαλε στη φόρα τα άπλυτά του και ξεκατινιάστηκε γενικώς μπροστά στις κάμερες. Αλλά εντάξει, 10.000 ευρώ είναι αυτά και σε περίοδο κρίσης. Κάτι πρέπει να πουλήσεις κι εσύ στα media εκτός απ’την προπαγάνδα υπέρ του γάμου.

Δεύτερο πρόγραμμα σοκ που ακολούθησε του προηγούμενου: The REAL housewives of Athens. Ε εκεί πια, νομίζω πως η πίεση μου χτύπησε 40. Είναι δυνατόν σε με περίοδο λιτότητας και φτώχειας να προβάλλουν κάτι τέτοιο? Για όσους δεν ξέρουν την υπόθεση την αναφέρω εδώ με συντομία. Τέσσερις γυναίκες χωρίς ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες προσωπικότητες εμφανίζονται στο γυαλί σας για να δείξουν την κοιλίτσα τους, να μαλλιοτραβηχτούν, αλλά και να πάνε για σκι στην Αυστρία! -Έτσι για αλλαγή βρε παιδί μου!- Τσακώνονται για το ποια έστησε ποια στο ραντεβού, αν έσπασαν τα νύχια τους ή αν έχουν λίγο περιττό λίπος στα μπούτια. Μα ναι, πράγματι! Αυτά είναι προβλήματα!

Και ακόμα χειρότερα, σ’ αυτή τη ντροπή της Ελληνικής τηλεόρασης συμμετέχουν και τα παιδιά των γυναικών αυτών. Λες και δεν έφταιγε η δική τους ματαιοδοξία και απελπισμένη ανάγκη για προβολή οποιουδήποτε είδους!

Συγνώμη αν σας κούρασα με το μεγάλο μου κείμενο, αλλά κάπου έπρεπε να ξεσπάσω τα νεύρα που μου δημιουργήθηκαν. Τελικά κατέληξα: προτιμώ να διαβάζω Ισοκράτη, παρά να βλέπω τηλεόραση το 2011.

Κλείστε την κι εσείς γρήγορα!!!

Ποδήλατο στο ΟΑΚΑ με τ'ακουστικά στ' αυτιά. Ως συνήθως δηλαδή...
Είναι κάπου πιο πέρα η Ζωή, αλλά δεν την διακρίνω..
Σουρουπώνει, είναι η αγαπημένη μου ώρα και δεν χορταίνω να κοιτάζω τα χρώματα που εναλλάσσονται στον ουρανό...
Και σκέφτομαι, σκέφτομαι, σκέφτομαι...
Κάπου διάβασα ότι όσοι σκέφτονται πολύ είναι πιο επιρρεπείς στην κατάθλιψη.
Όποτε λέω ν'αλλάξω λίγο, έτσι για πλάκα.
Γιατί είσαι πολύ βλάκας τελικά!

(Και ψάξε βρες αν αναφέρομαι στον εαυτό μου ή σε κάποιον άλλο..)

και τραγουδούσαμε...

25η Μαρτίου.

Καθόμαστε στα βραχάκια στο Θησείο κι έχουμε μπροστά μας όλη την Αθήνα...
Είναι γύρω στις 6 το απόγευμα και ο ουρανός γεμίζει σιγά-σιγά με τα πιο όμορφα και παράξενα χρώματα...
Γύρω μας υπάρχει μόνο πράσινο και μικρά λουλούδια κίτρινα και μώβ, σημάδια μιας καινούριας Άνοιξης... Είναι απ' τις στιγμές που το κεφάλι μου αδειάζει από κάθε είδους έγνοια και απλά κοιτάζω το τοπίο.
Τραγουδάμε ασταμάτητα και παίζουμε κιθάρα... Μπορεί να είναι ιδέα μου, αλλά νομίζω πως ο καθένας από' μας κλείνει τα μάτια και νοσταλγεί κάτι διαφορετικό...
Κι έτσι περνάει η ώρα μ' εμάς να λέμε καψουροτράγουδα με φόντο την Αθήνα. Κάπου μέσα στα χιλιάδες πράγματα που περνάνε απ'το κεφάλι μου, σκέφτομαι κι εσένα. Και τελικά καταλήγω στο συμπέρασμα που καταλήγω πάντα.
Είναι πολύ μικρή η ζωή για να αναλύεις συνεχώς τι πήγε στραβά και γιατί...
Η ζωή είναι για να αράζεις με τους φίλους σου σε όμορφα μέρη και να δημιουργείς συνεχώς νέες αναμνήσεις.
Όλα μπορείς να τα φτιάξεις και όλα αλλάζουν. Αρκεί να το θέλεις!

:)

Ανήθικοι άθεοι και ηθικοί Χριστιανοί?

Οι απόψεις διίστανται. Στο σχολείο μας μαθαίνουν ότι ο άθεος δεν έχει ηθικούς φραγμούς. Συνεπώς, μπορεί να πράττει όπως τον συμφέρει χωρίς να φοβάται πως θα τιμωρηθεί από κάποια ανώτερη δύναμη. Κατά πόσο όμως είναι σωστό να πράττεις δίκαια μόνο από φόβο ότι θα τιμωρηθείς?

Για να είμαι ειλικρινής μαζί σας, φίλοι αναγνώστες, δεν ξέρω αν υπάρχει Θεός. Και αν υπάρχει σίγουρα δεν είναι ένα παντοδύναμο ον που μας παρακολουθεί από ψηλά πίσω από ένα σύννεφο. Ο πραγματικός και αληθινός Θεός βρίσκεται μέσα μας. Και όχι, δεν εννοώ όπως θα πουν κάποιοι, ότι πρέπει να λατρεύουμε τους εαυτούς μας σαν να ήταν είδωλα. Αυτό που λέω, είναι πως όταν κάποιος τα έχει βρει με τον εαυτό του σε όποια θρησκεία κι αν ανήκει, θα είναι ένα κανονικό άτομο με τα ελαττώματα και τα προτερήματα του.

Οι προσευχές δεν βοηθούν πρακτικά, παρά μόνο ψυχικά. Και για να δώσω κι ένα παράδειγμα, δεν είδα ποτέ κανέναν να περνάει στις εξετάσεις χωρίς διάβασμα, επειδή προσευχήθηκε. Νομίζω πως ούτε κι εσείς.

Α και κάτι τελευταίο. Λένε πως ο Θεός δεν επεμβαίνει στην προσωπική βούληση. Μας αφήνει να ζούμε ελεύθεροι και να χρεωνόμαστε τις επιλογές μας.
Ελπίζω τότε να μην ξανακούσω την φράση: "Τον αγάπησε και τον πήρε κοντά Του."
Γιατί ειλικρινά με εξοργίζει.

Καλή εσωτερική αναζήτηση!

Παρέα. Μια λέξη με χίλιες προεκτάσεις. Για τον καθένα σημαίνει κάτι διαφορετικό, κάτι ξεχωριστό.
Για' μενα παρέα είναι οι άνθρωποι που μπροστά τους μιλάω όπως θέλω. Που δεν τους πειράζει να πετάω τα παπούτσια μου στο χαλί και να ανοίγω το ψυγείο τους ό,τι ώρα θέλω. Είναι εκείνα τα άτομα που με ανέχονται όταν έχω τα νεύρα μου και μου λένε ανέκδοτα στις μαύρες μου προσπαθώντας να μου φτιάξουν τη διάθεση... Όταν είμαι μαζί τους δεν χρειάζεται να προσποιούμαι τίποτα, ούτε να δείχνω κάτι διαφορετικό απ' αυτό που πραγματικά είμαι...
Στην παρέα σου ανήκουν συνήθως αυτοί που μπορούν να μαντέψουν την σκέψη σου και που μαζί τους περνάς πάντα τέλεια...

Κι εγώ είμαι αρκετά τυχερή που έχω όλους εσάς δίπλα μου..

Γώγου - Μοναξιά

Η μοναξιά…
δεν έχει το θλιμένο χρώμα στα μάτια
της συννεφένιας γκόμενας.
Δεν περιφέρεται νωχελικά κι αόριστα
κουνώντας τα γοφιά της στις αίθουσες συναυλιών
και στα παγωμένα μουσεία.
Δεν είναι κίτρινα κάδρα παλαιών «καλών» καιρών
και ναφθαλίνη στα μπαούλα της γιαγιάς
μενεξελιές κορδέλες και ψάθινα πλατύγυρα.
Δεν ανοίγει τα πόδια της με πνιχτά γελάκια
βοϊδίσο βλέμα κοφτούς αναστεναγμούς
κι ασορτί εσώρουχα.
Η μοναξιά.
Έχει το χρώμα των Πακιστανών η μοναξιά
και μετριέται πιάτο-πιάτο
μαζί με τα κομμάτια τους
στον πάτο του φωταγωγού.
Στέκεται υπομονετικά όρθια στην ουρά
Μπουρνάζι – Αγ. Βαρβάρα – Κοκκινιά
Τούμπα – Σταυρούπολη – Καλαμαριά
Κάτω από όλους τους καιρούς
με ιδρωμένο κεφάλι.
Εκσπερματώνει ουρλιάζοντας κατεβάζει μ’ αλυσίδες τα τζάμια
κάνει κατάληψη στα μέσα παραγωγής
βάζει μπουρλότο στην ιδιοχτησία
είναι επισκεπτήριο τις Κυριακές στις φυλακές
ίδιο βήμα στο προαύλιο ποινικοί κι επαναστάτες
πουλιέται κι αγοράζεται λεφτό λεφτό ανάσα ανάσα
στα σκλαβοπάζαρα της γης – εδώ κοντά είναι η Κοτζιά
ξυπνήστε πρωί.
Ξυπνήστε να τη δείτε.
Είναι πουτάνα στα παλιόσπιτα
το γερμανικό νούμερο στους φαντάρους
και τα τελευταία
ατελείωτα χιλιόμετρα ΕΘΝΙΚΗ ΟΔΟΣ-ΚΕΝΤΡΟΝ
στα γατζωμένα κρέατα από τη Βουλγαρία.
Κι όταν σφίγγει το αίμα της και δεν κρατάει άλλο
που ξεπουλάν τη φάρα της
χορεύει στα τραπέζια ξυπόλυτη ζεμπέκικο
κρατώντας στα μπλαβιασμένα χέρια της
ένα καλά ακονισμένο τσεκούρι.
Η μοναξιά
η μοναξιά μας λέω. Για τη δική μας λέω
είναι τσεκούρι στα χέρια μας
που πάνω από τα κεφάλια σας γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει.

300 άνθρωποι σαν κι εμάς

Δυνατά φώτα, καπνοί από τσιγάρα, ποτά και μεγάλες προσωπικότητες γέμισαν χθες το Μουσείο στην Πατησίων. Ανάμεσα σ' αυτές ήταν ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, ο Πουλικάκος, ο Δρογώσης, ο Δεληβοριάς, τα Υπόγεια ρεύματα και πολλοί άλλοι που η μουσική τους μας έκανε να ανατριχιάσουμε και να ταξιδέψουμε... Αφορμή για την συγκέντρωση τη δική μας και των καλλιτεχνών ήταν η απεργία πείνας των 300 μεταναστών, οι οποίοι εδώ και 17 μέρες έχουν πάψει να τρέφονται.

Λόγος αυτής της διαμαρτυρίας είναι η νομιμοποίηση παραμονής τους που δεν εγκρίνεται απ'το ελληνικό κράτος. Οι εκπρόσωποι τους ανέβηκαν χθες επί σκηνής και δήλωσαν πως δεν πρόκειται να σταματήσουν. Πιο απλά δηλαδή ή θα πεθάνουν ή θα τους δωθούν όσα ζητάνε... Έμεινα έκπληκτη τόσο εγώ, όσο και οι φίλοι μου με το πείσμα και την αφοσίωση που δείχνουν αυτοί οι άνθρωποι, παρά τις απειλές και την αδιαφορία που αντιμετωπίζουν καθημερινά.

Μια ατάκα του Δεληβοριά όμως, ήταν αυτή που με έκανε να προβληματιστώ και να δακρύσω ακούγοντάς την:
"Είμαστε ο λαός που συγκινείται με τους λεπρούς της Σπιναλόγκας στο τηλεοπτικό 'Νησί', αλλά όταν 300 άνθρωποι πεθαίνουν ακριβώς δίπλα μας, δεν κάνουμε τίποτα γι' αυτό."
Ακόμα δεν μπορεί να χωρέσει ο νους μου, πως όλοι αυτοί οι 'αξιοπρεπείς' Χριστιανοί, που υπακούνε πιστά στις εντολές του Κυρίου, αμφισβητούν την μεγαλύτερη αξία της θρησκείας τους.
Πως όλοι είμαστε άνθρωποι και γεννηθήκαμε στην ίδια γη με τα ίδια δικαιώματα.
Τα σύνορα είναι μόνο στο μυαλό μας.

Αν υπάρχεις, έχεις την ευκαιρία να μου το δείξεις τώρα...

"Το μέλλον είναι αβέβαιο και ο θάνατος πάντα κοντά.

Ο θάνατος μόνο από θάνατο μπορεί να σώσει."

Jim Morrison



"Αν θες να επαναστατήσεις βγες στο δρόμο και τραγούδα."

John Lennon



"Ο αιτιολογημένος ανθρώπινος πόνος είναι μια ικανοποίηση για το εγώ του ανθρώπου.
Έτσι διαβεβαιώνεται για την ανθρώπινη πραγματικότητα."

Καρλ Μαρξ

Ουτοπία...

Μέσα απ' το φακό όλα μοιάζουν πιο όμορφα... Πηγαίνω για μάθημα, βρέχει -πάλι- πάρα πολύ, αλλά περιέργως θυμήθηκα να πάρω ομπρέλα. Στα αριστερά μου ένας άντρας αγκαλιά με μια γυναίκα κάτω από ένα δέντρο.. Εκείνος την προστατεύει απ'τη βροχή, αλλά εκείνη μοιάζει να δυσανασχετεί, δεν της αρέσει που βρίσκεται εκεί.. Τότε ο άντρας σκύβει και την φιλάει στη μύτη. Μερικές φορές οι γυναίκες αρνούνται να δούνε την αγάπη, ακόμα κι αν βρίσκεται ακριβώς μπροστά τους.Ασυναίσθητα τους βγάζω φωτογραφίες. Με βλέπουν άραγε? Κι αν με βλέπουν γιατί δεν μου λένε να σταματήσω? Μάλλον όλοι θέλουμε κατά καιρούς να είμαστε το επίκεντρο.


Συνεχίζω αφηρημένη το δρόμο μου και απ' το μυαλό μου περνάνε χιλιάδες σκέψεις... Σκέψεις για την πολιτική, το θέατρο, τη μουσική, τη θρησκεία και την αγάπη. Ψάχνω μια ιδεολογία να πιαστώ... Νομίζω πως λίγη ώρα μετά την ανακαλύπτω... Ζω για τη μέρα που θα σπάσουν όλοι τα κάγκελα που τους περιορίζουν. Εκείνη τη μέρα οι Μαύροι θα είναι φίλοι με τους Λευκούς, οι χώρες δεν θα κάνουν πόλεμο για υλικά αγαθά, η αστυνομία δεν θα χτυπάει 20χρονες κοπέλες με γκλόμπς, οι γυναίκες θα είναι πραγματικά και ουσιαστικά εξισωμένες με κάθε άντρα και τα παιδιά στην Αφρική θα μορφώνονται με τον καλύτερο τρόπο.


Αφήστε με να ζω στην ουτοπία μου... Τουλάχιστον η δική μου ψυχή δεν είναι άδεια.