Ανήθικοι άθεοι και ηθικοί Χριστιανοί?

Οι απόψεις διίστανται. Στο σχολείο μας μαθαίνουν ότι ο άθεος δεν έχει ηθικούς φραγμούς. Συνεπώς, μπορεί να πράττει όπως τον συμφέρει χωρίς να φοβάται πως θα τιμωρηθεί από κάποια ανώτερη δύναμη. Κατά πόσο όμως είναι σωστό να πράττεις δίκαια μόνο από φόβο ότι θα τιμωρηθείς?

Για να είμαι ειλικρινής μαζί σας, φίλοι αναγνώστες, δεν ξέρω αν υπάρχει Θεός. Και αν υπάρχει σίγουρα δεν είναι ένα παντοδύναμο ον που μας παρακολουθεί από ψηλά πίσω από ένα σύννεφο. Ο πραγματικός και αληθινός Θεός βρίσκεται μέσα μας. Και όχι, δεν εννοώ όπως θα πουν κάποιοι, ότι πρέπει να λατρεύουμε τους εαυτούς μας σαν να ήταν είδωλα. Αυτό που λέω, είναι πως όταν κάποιος τα έχει βρει με τον εαυτό του σε όποια θρησκεία κι αν ανήκει, θα είναι ένα κανονικό άτομο με τα ελαττώματα και τα προτερήματα του.

Οι προσευχές δεν βοηθούν πρακτικά, παρά μόνο ψυχικά. Και για να δώσω κι ένα παράδειγμα, δεν είδα ποτέ κανέναν να περνάει στις εξετάσεις χωρίς διάβασμα, επειδή προσευχήθηκε. Νομίζω πως ούτε κι εσείς.

Α και κάτι τελευταίο. Λένε πως ο Θεός δεν επεμβαίνει στην προσωπική βούληση. Μας αφήνει να ζούμε ελεύθεροι και να χρεωνόμαστε τις επιλογές μας.
Ελπίζω τότε να μην ξανακούσω την φράση: "Τον αγάπησε και τον πήρε κοντά Του."
Γιατί ειλικρινά με εξοργίζει.

Καλή εσωτερική αναζήτηση!