Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου 2012

7 μικρές αλήθειες (+βραβεία)

Η διαδικασία που ακολουθεί, είναι παρόμοια με αυτήν της φίλτατης Δανάης που με βράβευσε στο δικό της blog. (Και πάλι ευχαριστώ!)

Να λοιπόν μερικά από αυτά που δεν ξέρετε για' μένα:

1. Δεν μπορώ να διαβάσω αν δεν είναι τακτοποιημένο το δωμάτιο μου. Αν δεν μπορώ να το συμμαζέψω, μεταφέρομαι σε άλλο δωμάτιο ή κλείνω ο,τι δεν μπορώ να βλέπω στη ντουλάπα.

2. Ενθουσιάζομαι εύκολα και βαριέμαι εξίσου εύκολα. Οι δικοί μου άνθρωποι συχνά με ακούνε να παραληρώ για κάτι και μια εβδομάδα μετά να το έχω ξεχάσει. Ωστόσο, όταν είμαι πραγματικά αφοσιωμένη σε κάτι, δεν το εγκαταλείπω.

3. Οι σκέψεις μου αποδιοργανώνονται πλήρως, όταν αμφιταλαντεύομαι ανάμεσα στο "πρέπει" και στο "θέλω". Συνήθως βέβαια νικά το "θέλω" και οι συνέπειες του -καλές ή κακές- με κυνηγάνε, αλλά αυτό είναι διαφορετικό κεφάλαιο.

4. Θα περάσω με μεγάλη δυσκολία μια ολόκληρη μέρα χωρίς καφέ.

5. Είμαι πεισματάρα, εγωίστρια και ανυπόμονη. (Αλλά κατά τ' άλλα γλυκύτατος άνθρωπος! :P)

6. Αγαπάω πάαααρα πολύ τις φίλες μου. (Είναι και πολλές, ζωή να έχουν!)

7. Τα μεγαλύτερα μου όνειρα είναι να γίνω ηθοποιός και να ταξιδέψω σε όσα πιο πολλά μέρη γίνεται...


Και τώρα... ΤΑ ΒΡΑΒΕΙΑ!






Η σειρά δεν έχει καμία σημασία... Ίσως να υπάρχουν κι άλλα blogs που μου αρέσουν πολύ και απλώς να μου διαφεύγουν τώρα.
Να έχετε ένα όμορφο τριήμερο!

Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου 2012

Στάχτες.-

Ειλικρινά βαρέθηκα.
Έχω κουραστεί πια από το σάπιο πολιτικό σύστημα.
Η χώρα που γέννησε την δημοκρατία, θα γίνει μάλλον και ο τάφος της.
Όπως είπε και μια φίλη, έχουμε διασπαστεί σε τόσες πολλές διαφορετικές υποομάδες -πολιτικές, κομματικές, κοινωνικές, ακόμα και ποδοσφαιρικές- που χάσαμε τον στόχο.
Αντί να ενωθούμε για να υπερασπιστούμε το "εμείς", το τσαλαπατήσαμε για χάρη των εγωιστικών μας τάσεων.
Το κέντρο της Αθήνας κάηκε χθες. Χειρότερα απ' ότι το 2008.
Κι εγώ μένω με σταυρωμένα τα χέρια και διαβάζω.
Και δεν διαβάζω για κανέναν.
Ούτε για τις πανελλαδικές, ούτε για να μην στεναχωρήσω τους δικούς μου.
Διαβάζω μόνο για' μένα.
Για να προσπαθήσω αύριο να μην γίνω υποχείριό σας.
Γιατί θέλω να γεννήσω παιδιά σε ένα κόσμο ελεύθερο, κι όχι σ' ένα κόσμο διεφθαρμένο και ξεπουλημένο.
ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΗΣΩ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ.
Χωρίς προστατευτικά σελοφάν, χωρίς μνημόνια, χωρίς να με ελέγχουν, χωρίς να αναρωτιέμαι αν θα έχω φαγητό την επόμενη μέρα.
Κι εδώ έρχομαι να διαφωνήσω με τον τίτλο του ίδιου μου του blog.
Δεν υπάρχουν αδιέξοδα.
Μόνο δρόμοι που δεν έχουμε σκεφτεί.
Ακόμα.



Τετάρτη 8 Φεβρουαρίου 2012

αλληγορία

Κάθε του ρουφηξιά γεμίζει σιγά-σιγά τα όργανά σου.
Σε κατακλύζει.
Ξέρεις πως σε σκοτώνει.
Μα η σιγουριά πως θα το κάνει αργά και βασανιστικά κι όχι αμέσως,
σου δίνει το πάτημα να συνεχίσεις.
Να συνεχίσεις να δέχεσαι τζούρες θανάτου.
Κι αν το παρακάνεις, εθίζεσαι.
Ψυχικά και σωματικά.
Κάθε φορά υπόσχεσαι στον εαυτό σου πως θα είσαι πιο προσεκτικός.
Πως την επόμενη φορά θα κρατηθείς.
Ή έστω θα ελαχιστοποιήσεις τις επιπτώσεις.
Μα δεν σταματάς.
Κρατάς τον αναπτήρα διστακτικά.
Το σκέφτεσαι για λίγο.
Μα μόνο για λίγο.
Οι κακές συνήθειες άλλωστε δεν κόβονται εύκολα...
Κι έτσι ανάβεις ξανά φωτιά.
Εισπνέεις μέχρι να δεχτείς την ποσότητα που αντέχεις.
Και μετράς αντίστροφα...
Γιατί κάποια πράγματα πρέπει ή να τα κόβεις μαχαίρι ή να τα απολαμβάνεις μέχρι τέλους.


Για τον έρωτα μιλάω...