αλληγορία

Κάθε του ρουφηξιά γεμίζει σιγά-σιγά τα όργανά σου.

Σε κατακλύζει.

Ξέρεις πως σε σκοτώνει.

Μα η σιγουριά πως θα το κάνει αργά και βασανιστικά κι όχι αμέσως,

σου δίνει το πάτημα να συνεχίσεις.

Να συνεχίσεις να δέχεσαι τζούρες θανάτου.

Κι αν το παρακάνεις, εθίζεσαι.

Ψυχικά και σωματικά.

Κάθε φορά υπόσχεσαι στον εαυτό σου πως θα είσαι πιο προσεκτικός.

Πως την επόμενη φορά θα κρατηθείς.

Ή έστω θα ελαχιστοποιήσεις τις επιπτώσεις.

Μα δεν σταματάς.

Κρατάς τον αναπτήρα διστακτικά.

Το σκέφτεσαι για λίγο.

Μα μόνο για λίγο.

Οι κακές συνήθειες άλλωστε δεν κόβονται εύκολα...

Κι έτσι ανάβεις ξανά φωτιά.

Εισπνέεις μέχρι να δεχτείς την ποσότητα που αντέχεις.

Και μετράς αντίστροφα...

Γιατί κάποια πράγματα πρέπει ή να τα κόβεις μαχαίρι ή να τα απολαμβάνεις μέχρι τέλους.

Για τον έρωτα μιλάω...