Μια μέρα στην πόλη

Μ' έπιασε βροχή στο δρόμο... Δεν είχα ούτε ομπρέλα, ούτε κουκούλα, αλλά συνέχισα να περπατώ ακάθεκτη. Δεν με ενδιέφερε και πολύ. Γύρω μου κόσμος που έτρεχε πανικόβλητος κάτω από υπόστεγα, μέσα σε μαγαζιά ή έμπαινε σπρώχνοντας σε λεωφορεία. Κυρίες με τακούνια και ταγιέρ σκέπαζαν προσεκτικά τα μαλλιά τους για να μην χαλάσουν... Μαμάδες με παιδιά που έβριζαν επειδή ξέχασαν τις ομπρέλες στο σπίτι. Αλήθεια, τι είναι αυτό που μας τρομάζει τόσο στη βροχή?


Φοράω ακουστικά και σε λίγα δευτερόλεπτα ηχεί η φωνή του Παυλίδη στ'αυτιά μου. Παίζει και κατάλληλο τραγούδι... "Όταν πεθαίνει γύρω κάθε ομορφιά". Αποφασίζω να παρατηρήσω για λίγο τον κόσμο που με περιβάλλει, αλλά σε χρόνο ρεκόρ οι δρόμοι έχουν αδειάσει. Κανείς δεν θέλει να περπατάει ενώ βρέχει. Εγώ είμαι αναίσθητη που στέκομαι ακόμα εκεί ή οι άλλοι έχουν αποξενωθεί από κάτι τόσο φυσιολογικό?


Ξαφνικά μου έρχεται ιδέα. Βγάζω κινητό -όλοι είμαστε υποδουλωμένοι στην τεχνολογία τελικά- και αρχίζω να τραβάω φωτογραφίες... Βρεγμένα φύλλα στο δρόμο, ένα αυτοκίνητο που έχει πατήσει ένα ροζ μπαλόνι, χριστουγεννιάτικα στολίδια πεταμένα... Αποθηκεύω την ασχήμια της πόλης μου σε μια εικόνα, ώστε κοιτάζοντας την αργότερα να αντλήσω την ομορφιά που κρύβεται πίσω από το γκρίζο και τις πολυκατοικίες. Οξύμωρο? Μπορεί.


Ένα ζευγάρι κάθεται δίπλα μου στο παγκάκι. Μάλλον το χρειάζονται περισσότερο απο' μένα... Αποφασίζω να σηκωθώ και να συνεχίσω το δρόμο μου. Η βροχή σταμάτησε, όλα κινούνται και πάλι φυσιολογικά... Πλάκα έχει η Αθήνα τελικά.

τα όνειρα μας είναι αλεξίσφαιρα

Στάθηκα απέναντι τους.

Φορούσαν αντιασφυξιογόνες μάσκες, κράταγαν ασπίδες και γκλόμπς.
Όπως πάντα άλλωστε...
Οι περισσότεροι από αυτούς ήταν ψηλοί, γεροδεμένοι, με άγριο βλέμμα.
Εμείς απ' την άλλη δεν είχαμε σχεδόν τίποτα.
Κατεβήκαμε να διαδηλώσουμε μ' ένα φτωχικό πανό και μερικά συνθήματα.
Γύρω μας άνθρωποι κάθε ηλικίας.
Με μαλλιά περίεργα, μεγάλες αρβύλες και σκισμένα τζιν.
Σκουλαρίκια στα χείλια και σ' όλο το πρόσωπο.
Γυναίκες και άντρες σοφιστικέ.
Κάποιοι κάπνιζαν, άλλοι διάβαζαν προκηρύξεις.
Όλοι όμως είχαμε κατέβει για τον ίδιο λόγο.
Φτιάξαμε αλυσίδες με τα σώματα μας.
"Δεν πανικοβαλλόμαστε." φώναζα συνεχώς στους καινούριους.
Πάντα βρίσκουν νέους τρόπους να σε τρομοκρατούν.
Κι εγώ φοβήθηκα όταν έπεσαν τα πρώτα δακρυγόνα.
Αυτός είναι ο στόχος.
Να διαλύσεις την πορεία και να γυρίσεις σπίτι σου σαν καλό ρομποτάκι.
Οι πορείες έχουν πάψει να τελούνται με δημοκρατικές διαδικασίες.
Σήμερα δεν κατεβήκαμε μόνο για τον Αλέξη, όπως είπαν κάποιοι.
Σήμερα κατεβήκαμε για να μην υπάρξουν άλλοι με την ίδια τύχη!
Για να δείξουμε πως απαιτούμε μια ασφαλή ζωή, δεν παρακαλάμε γι' αυτήν.
Αυτοί έχουν τα όπλα. Εμείς το μυαλό.
Μα τα όνειρα είναι αλεξίσφαιρα!

Μου συνέβη για πρώτη φορά πριν λίγες μέρες...
Μου είπαν ένα πολύ ωραίο ανέκδοτο.
Δεν γέλασα όμως, γιατί το είχα ξανακούσει...
Μου το είχες πει εσύ.
Ύστερα το ραδιόφωνο..
Έπαιξε ένα τραγούδι που το ακούγαμε πάντα μαζί.
Ένα απ' αυτά που μας έκαναν να νιώθουμε καλύτερα.
Είναι αστείο που μοιραζόμασταν τόσα και τώρα δεν έχουμε τίποτα.
Κανείς δεν μου δίνει τα φούτερ του όταν κρυώνω
ούτε και με βγάζει φωτογραφίες στις πιο ηλίθιες πόζες...
Δεν υπάρχουν κανόνες στις ανθρώπινες σχέσεις τελικά.
Άλλοι συγχωρούν και άλλοι όχι.
Άλλοι προδίδουν και άλλοι όχι.
Εγώ συγχώρεσα. Απλώς δεν εμπιστεύομαι πλέον.
Είναι όμως κάτι ώρες που θέλω να πληκτρολογήσω τον αριθμό σου
και να σου μιλήσω σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα.
Κρίμα που δεν γίνεται...

(Για ένα φιλαράκι...)

Wake up!

Μια σειρά από ελεγχόμενα και σχεδιασμένα γεγονότα οδήγησαν στην ύπνωση εκατομμυρίων ανθρώπων ανά τον κόσμο. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι πιστεύουν όσα ακούνε από τα ΜΜΕ, ψυχαγωγούνται από ανούσιες ασχολίες, δεν ενδιαφέρονται για τις πολιτικές εξελίξεις και έχουν πείσει τους εαυτούς τους πως η κυβέρνηση θέλει το καλό τους.
Τελικά, ΠΑΨΑΜΕ ΝΑ ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΕ.
Άλλωστε αυτός ήταν ο στόχος απ'την αρχή. Να αχρηστεύσουμε εμείς οι ίδιοι τις δυνατότητες μας, να σταματήσουμε να χρησιμοποιούμε το μυαλό μας.
Σιγά-σιγά συνηθίζουμε στο να μας ελέγχουν. Reality shows στην τηλεόραση, όπου οι παίκτες παρακολουθούνται επί 24ώρου βάσεως από κάμερες! Το αποτέλεσμα? Ο απλός πολίτης συνηθίζει στην ύπαρξη τους.
Στην Φλόριντα βρέθηκε η 1η οικογένεια που πραγματοποίησε την εμφύτευση μικροτσίπ RFID.
Αυτό το μικροτσίπ θα περιέχει όλες τις προσωπικές τους πληροφορίες και θα μπορεί να εντοπιστεί μέσα σε δευτερόλεπτα, αλλά και να απενεργοποιηθεί αν ο κάτοχος του δεν πράττει σύμφωνα με το συμφέρον της εξουσίας.

Που φτάνουμε τελικά?
Σε λίγα χρόνια θα ζούμε σ' ένα κόσμο όπου κάθε ανθρώπινο δικαίωμα θα έχει καταργηθεί.

Και θα φταίμε εμείς γι'αυτό.
Γιατί δεν σκεφτήκαμε όταν έπρεπε.
Δεν εναντιωθήκαμε όταν έπρεπε.

Εσείς τι προτιμάτε?

Μαριναλέντα - Ισπανία : μια κοινότητα διαφορετική!

ΧΟΥΑΝ ΜΑΝΟΥΕΛ ΣΑΝΤΣΕΣ ΓΚΟΡΝΤΙΓΙΟ

Χωρίς παπά και χωροφύλακα

Η Μαριναλέντα, μια κοινότητα 2.645 κατοίκων στην Ανδαλουσία, δεν έχει ανεργία, δεν έχει αστυνομικούς και τα σπίτια της νοικιάζονται με 15 ευρώ τον μήνα. Ο δήμαρχός της, ο κομμουνιστής Χουάν Μανουέλ Σάντσες Γκορντίγιο, επανεκλέγεται εδώ και 31 χρόνια.

Εδώ και πολλά χρόνια, την εβδομάδα που οι άλλες πόλεις στην Ισπανία γιορτάζουν το Πάσχα, στη Μαριναλέντα γιορτάζουν την ειρήνη. «Ο δήμαρχός τους είναι τρελός», λένε στο γειτονικό χωριό. «Ενώ εμείς οι άλλοι Ισπανοί κάνουμε θρησκευτικές λιτανείες, εκείνοι κάνουν επί 5 μέρες πάρτι». Πολλοί νέοι από τη Σεβίλλη, τη Γρανάδα, τη Μαδρίτη, πηγαίνουν για να γιορτάσουν με τους χωρικούς της Μαριναλέντας.

Οταν εξελέγη για πρώτη φορά, το 1979, ο Γκορντίγιο (φωτό) ήταν ο νεώτερος δήμαρχος στην Ισπανία. Το 1986, έπειτα από 12 χρόνια αγώνων και καταλήψεων κυρίως από τις γυναίκες του χωριού, η Μαριναλέντα κατάφερε να πάρει από ένα γαιοκτήμονα 12.000 στρέμματα γης και να δημιουργήσει έναν αγροτικό συνεταιρισμό από τον οποίο ζει σήμερα σχεδόν όλο το χωριό. «Η γη δεν ανήκει σε κανέναν, η γη δεν αγοράζεται, η γη ανήκει σε όλους!», λέει ο δήμαρχος.

Στον συνεταιρισμό Εl Ηumoso οι συνεταίροι εργάζονται 6½ ώρες την ημέρα, από τη Δευτέρα ώς το Σάββατο, δηλαδή 39 ώρες την εβδομάδα. Ολοι έχουν τον ίδιο μισθό, ανεξάρτητα από τη δουλειά που κάνουν. Οι συγκομιδές (ελαιόλαδο, αγκινάρες, πιπεριές κ.λπ.) συσκευάζονται στο μικρό εργοστάσιο Ηumar Μarinaleda που βρίσκεται στη μέση του χωριού και στο οποίο εργάζονται, σε πολύ χαλαρή ατμόσφαιρα, περίπου 60 γυναίκες και 4-5 άνδρες. Τα προϊόντα πωλούνται κυρίως στην Ισπανία. Τα έσοδα του συνεταιρισμού δεν μοιράζονται, αλλά επενδύονται και πάλι στον συνεταιρισμό για να δημιουργηθούν δουλειές. Γι' αυτό στο χωριό δεν υπάρχουν άνεργοι. Ομως ακόμη και σε εποχές που δεν υπάρχουν αρκετές γεωργικές δουλειές για όλους, οι μισθοί καταβάλλονται.

Στη Μαριναλέντα, η στέγαση, η εργασία, ο πολιτισμός, η εκπαίδευση και η υγεία θεωρούνται δικαίωμα. Μια θέση στον παιδικό σταθμό με όλα τα γεύματα κοστίζει 12 ευρώ τον μήνα. Από την άλλη, «εδώ δεν έχουμε χωροφύλακες, θα ήταν μια άχρηστη σπατάλη», λέει ο δήμαρχος. «Δεν έχουμε ούτε παπά - δόξα τω Θεώ!», προσθέτει γελώντας. Πάντως η ελευθερία της λατρείας είναι εγγυημένη και το Πάσχα έγινε μια μικρή θρησκευτική λιτανεία, η οποία πέρασε διακριτικά από τους δρόμους του χωριού, χωρίς θεατές και αποφεύγοντας την πλατεία όπου γινόταν η γιορτή.

«Εφαρμόζουμε μια συμμετοχική δημοκρατία, αποφασίζουμε για όλα, από τους φόρους ώς τις δημόσιες δαπάνες, σε μεγάλες συνελεύσεις. Πολλά κεφάλια δίνουν πολλές ιδέες», λέει ο Γκορντίγιο. «Ξέρουμε πως οι άνθρωποι μπορούμε να δουλεύουμε και για άλλες αξίες, όχι αποκλειστικά για το χρήμα».

ξέχασα ..

Γρήγοροι ρυθμοί και βιασύνη γεμίζουν τις μέρες μου..
Είναι δύσκολο να περνάς απ'την ανεμελιά του καλοκαιριού στη ρουτίνα της πραγματικότητας.
Πασχίζω να τα προλάβω όλα, μα μοιάζει ακατόρθωτο.
Έρχεται 4ήμερο off που ειλικρινά φαντάζει θεόσταλτο.
Θέλω τόσο πολύ να βρω χρόνο να γυρίσω την Αθήνα που τόσο αγαπώ.
Να πάω για βόλτα στο Σύνταγμα, να περπατήσω στο Θησείο και να ξαναεπισκεφτώ το καινούριο μουσείο της Ακρόπολης.
Να κατέβω στο Μοναστηράκι κι ύστερα στο Κεφαλάρι για καφέ.
Η πόλη μας κάποιες φορές φαίνεται πολύ όμορφη στα μάτια μου...
Αρκεί να ξέρεις που να κοιτάξεις.
Θέλω να πάω σε συναυλίες.
Στον Πανούση, στον Στόκα και στα Μωρά στη Φωτιά.
Όλο κάτι προκύπτει και το αναβάλλω.
Θέλω να πάω σε θεατρικές παραστάσεις.
Θέλω να τραγουδήσω.
Απορροφήθηκα όμως απ'τα ανώμαλα ρήματα και τις αραβικές κατακτήσεις.
Απέσπασε την προσοχή μου ο Σωκράτης και τα λατινικά.
Έχω γεμίσει το κεφάλι μου με καινούριες πληροφορίες.

Τόσο πολύ που ξέχασα να είμαι ο εαυτός μου.

για τον Αλέξη

Το γύρο του κόσμου κάνει η είδηση για την ετυμηγορία του Μικτού Ορκωτού Δικαστηρίου Αμφισσας που καταλόγισε άμεσο δόλο στον Επαμεινώνδα Κορκονέα για τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Το σχετικό ρεπορτάζ είναι πρώτο θέμα στην ιστοσελίδα του bbc, όπου μεταξύ άλλων μεταδίδεται δήλωση εκπροσώπου της μητέρας του νεκρού παιδιού Τζίνας Τσαλικιάν: “Αποδόθηκε δικαιοσύνη, ο Αλέξανδρος δεν γυρίζει πίσω, αλλά τουλάχιστον αποκαταστάθηκε το όνομά του”.

Αν και αργά επιτέλους αποδόθηκε δικαιοσύνη.
ΑΛΕΞΗ ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ!

I miss the old days.

Άρχισαν τα πρωτοβρόχια και εγώ είμαι πάλι στο αγαπημένο μου δωμάτιο.
Μελαγχόλησα ξαφνικά...
Φταίει ο καιρός ή ίσως οι συνθήκες. Δεν ξέρω τι φταίει...
Μου λείπουν τόσα πολλά πράγματα...
Και περισσότερο οι παλιοί μου φίλοι.
Εκείνοι οι φίλοι που πίναμε ζεστές σοκολάτες το χειμώνα και κάναμε βόλτες παρά το κρύο..
Εκείνοι οι κολλητοί που τραβάγαμε συνέχεια φωτογραφίες και γελάγαμε με τα πιο χαζά πράγματα.
Αυτοί που ορκίζονταν πως θα είναι πάντα δίπλα μου.
Δεν είναι πια...
Άσχημο να χάνεις ανθρώπους που αγαπάς.

Πέρασε σχεδόν ένας χρόνος.
Μου φαίνεται σαν να ήταν χθες.
Κι ακόμα αναρωτιέμαι γιατί.


[...]

Ελύτης - Το μονόγραμμα

Οί πελώριες λιάνες καί τών ηφαιστείων οί λάβες
Θά'ρθει μέρα,μ'ακούς
Νά μάς θάψουν κι οί χιλιάδες ύστερα χρόνοι
Λαμπερά θά μάς κάνουν πετρώματα,μ'ακούς ;
Νά γυαλίσει επάνω τούς η απονιά,ν'ακούς
Τών ανθρώπων
Καί χιλιάδες κομμάτια νά μάς ρίξει
Στά νερά ένα-- ένα , μ'ακούς
Τά πικρά μου βότσαλα μετρώ,μ'ακούς
Κι είναι ο χρόνος μιά μεγάλη εκκλησία,μ'ακούς
Όπου κάποτε οί φιγούρες Τών Αγίων
βγάζουν δάκρυ αληθινό,μ'ακούς ;
Οί καμπάνες ανοίγουν αψηλά,μ'ακούς ;
Ένα πέρασμα βαθύ νά περάσω
Περιμένουν οί άγγελοι μέ κεριά καί νεκρώσιμους ψαλμούς
Πουθενά δέν πάω ,μ'ακους
Ή κανείς ή κι οί δύο μαζί,μ'ακούς ;

Τό λουλούδι αυτό τής καταιγίδας καί μ'ακούς
Τής αγάπης
Μιά γιά πάντα τό κόψαμε
Καί δέν γίνεται ν'ανθίσει αλλιώς,μ'ακούς ;
Σ'άλλη γή,σ'άλλο αστέρι,μ'ακούς
Δέν υπάρχει τό χώμα δέν υπάρχει ο αέρας
Πού αγγίξαμε,ο ίδιος,μ'ακούς

Καί κανείς κηπουρός δέν ευτύχησε σ'άλλους καιρούς

Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες,μ'ακούς
Νά τινάξει λουλούδι,μόνο εμείς,μ'ακούς ;
Μές στή μέση τής θάλασσας
Από τό μόνο θέλημα τής αγάπης,μ'ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί,μ'ακούς ;
Μέ σπηλιές καί μέ κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
Άκου,άκου
Ποιός μιλεί στά νερά καί ποιός κλαίει -- ακούς;
Είμ'εγώ πού φωνάζω κι είμ'εγώ πού κλαίω,μ'ακούς
Σ'αγαπώ,σ'αγαπώ,μ'ακούς;

Υπάρχει ζωή πριν το θάνατο?

Ζω σε μια πόλη που με πνίγει...
Τίποτα μέσα της δεν είναι ανθρώπινο.
Είναι γεμάτη βία, έγκλημα κι αδικία.
Οι άνθρωποι μοιάζουν περισσότερο με εξαγριωμένα ζώα, παρά με σκεπτόμενα όντα.
Κι αναρωτιέμαι πως γίνεται να κάνεις όνειρα σ' ένα τέτοιο κόσμο?
Είμαστε έφηβοι, μα παρ' όλ' αυτά νιώθουμε άδειοι.
Αρκούμαστε σε πράγματα ανούσια,
όπως το να πάμε για καφέ ή να σχολιάσουμε τρίτους.
Δεν είναι αστείο?
Κλείνουμε τα μάτια και τα αυτιά στην αλήθεια.
ΑΡΝΟΥΜΑΣΤΕ να την παραδεχτούμε από φόβο.
Μα αν δεν εναντιωθούμε εμείς, η νέα γενιά, ποιος θα το κάνει?
Βαρέθηκα να μην κάνει κανείς τίποτα.
Ας μην μείνουμε στα λόγια αυτή την φορά!
Ο καθένας αντιλαμβάνεται τον όρο "επανάσταση" με δικό του τρόπο.
Δεν θα σας πω εγώ ποιο δρόμο να διαλέξετε, όχι.
Απλά σας ζητώ να μην γίνεται η προέκταση του καναπέ και της τηλεόρασης.
Γιατί θα φτάσετε μια μέρα να αναρωτιέστε τι πραγματικά κάνατε στη ζωή σας
και η απάντηση που θα δίνεται στον εαυτό σας,
μάλλον δεν θα είναι ικανοποιητική.
Όλα αλλάζουν. Αρκεί να το θέλουμε.

Επόμενη στάση,
ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ!