Μ' έπιασε βροχή στο δρόμο... Δεν είχα ούτε ομπρέλα, ούτε κουκούλα, αλλά συνέχισα να περπατώ ακάθεκτη. Δεν με ενδιέφερε και πολύ. Γύρω μου κόσμος που έτρεχε πανικόβλητος κάτω από υπόστεγα, μέσα σε μαγαζιά ή έμπαινε σπρώχνοντας σε λεωφορεία. Κυρίες με τακούνια και ταγιέρ σκέπαζαν προσεκτικά τα μαλλιά τους για να μην χαλάσουν... Μαμάδες με παιδιά που έβριζαν επειδή ξέχασαν τις ομπρέλες στο σπίτι. Αλήθεια, τι είναι αυτό που μας τρομάζει τόσο στη βροχή?
Φοράω ακουστικά και σε λίγα δευτερόλεπτα ηχεί η φωνή του Παυλίδη στ'αυτιά μου. Παίζει και κατάλληλο τραγούδι... "Όταν πεθαίνει γύρω κάθε ομορφιά". Αποφασίζω να παρατηρήσω για λίγο τον κόσμο που με περιβάλλει, αλλά σε χρόνο ρεκόρ οι δρόμοι έχουν αδειάσει. Κανείς δεν θέλει να περπατάει ενώ βρέχει. Εγώ είμαι αναίσθητη που στέκομαι ακόμα εκεί ή οι άλλοι έχουν αποξενωθεί από κάτι τόσο φυσιολογικό?
Ξαφνικά μου έρχεται ιδέα. Βγάζω κινητό -όλοι είμαστε υποδουλωμένοι στην τεχνολογία τελικά- και αρχίζω να τραβάω φωτογραφίες... Βρεγμένα φύλλα στο δρόμο, ένα αυτοκίνητο που έχει πατήσει ένα ροζ μπαλόνι, χριστουγεννιάτικα στολίδια πεταμένα... Αποθηκεύω την ασχήμια της πόλης μου σε μια εικόνα, ώστε κοιτάζοντας την αργότερα να αντλήσω την ομορφιά που κρύβεται πίσω από το γκρίζο και τις πολυκατοικίες. Οξύμωρο? Μπορεί.
Ένα ζευγάρι κάθεται δίπλα μου στο παγκάκι. Μάλλον το χρειάζονται περισσότερο απο' μένα... Αποφασίζω να σηκωθώ και να συνεχίσω το δρόμο μου. Η βροχή σταμάτησε, όλα κινούνται και πάλι φυσιολογικά... Πλάκα έχει η Αθήνα τελικά.
Έχουμε γινει τόσο στεγνοί στις ψυχές μας, ώστε κάθε τι υγρό όπως η βροχή μας τρομάζει...
ΑπάντησηΔιαγραφή