Ουτοπία...

Μέσα απ' το φακό όλα μοιάζουν πιο όμορφα... Πηγαίνω για μάθημα, βρέχει -πάλι- πάρα πολύ, αλλά περιέργως θυμήθηκα να πάρω ομπρέλα. Στα αριστερά μου ένας άντρας αγκαλιά με μια γυναίκα κάτω από ένα δέντρο.. Εκείνος την προστατεύει απ'τη βροχή, αλλά εκείνη μοιάζει να δυσανασχετεί, δεν της αρέσει που βρίσκεται εκεί.. Τότε ο άντρας σκύβει και την φιλάει στη μύτη. Μερικές φορές οι γυναίκες αρνούνται να δούνε την αγάπη, ακόμα κι αν βρίσκεται ακριβώς μπροστά τους.Ασυναίσθητα τους βγάζω φωτογραφίες. Με βλέπουν άραγε? Κι αν με βλέπουν γιατί δεν μου λένε να σταματήσω? Μάλλον όλοι θέλουμε κατά καιρούς να είμαστε το επίκεντρο.


Συνεχίζω αφηρημένη το δρόμο μου και απ' το μυαλό μου περνάνε χιλιάδες σκέψεις... Σκέψεις για την πολιτική, το θέατρο, τη μουσική, τη θρησκεία και την αγάπη. Ψάχνω μια ιδεολογία να πιαστώ... Νομίζω πως λίγη ώρα μετά την ανακαλύπτω... Ζω για τη μέρα που θα σπάσουν όλοι τα κάγκελα που τους περιορίζουν. Εκείνη τη μέρα οι Μαύροι θα είναι φίλοι με τους Λευκούς, οι χώρες δεν θα κάνουν πόλεμο για υλικά αγαθά, η αστυνομία δεν θα χτυπάει 20χρονες κοπέλες με γκλόμπς, οι γυναίκες θα είναι πραγματικά και ουσιαστικά εξισωμένες με κάθε άντρα και τα παιδιά στην Αφρική θα μορφώνονται με τον καλύτερο τρόπο.


Αφήστε με να ζω στην ουτοπία μου... Τουλάχιστον η δική μου ψυχή δεν είναι άδεια.