και τραγουδούσαμε...

25η Μαρτίου.

Καθόμαστε στα βραχάκια στο Θησείο κι έχουμε μπροστά μας όλη την Αθήνα...
Είναι γύρω στις 6 το απόγευμα και ο ουρανός γεμίζει σιγά-σιγά με τα πιο όμορφα και παράξενα χρώματα...
Γύρω μας υπάρχει μόνο πράσινο και μικρά λουλούδια κίτρινα και μώβ, σημάδια μιας καινούριας Άνοιξης... Είναι απ' τις στιγμές που το κεφάλι μου αδειάζει από κάθε είδους έγνοια και απλά κοιτάζω το τοπίο.
Τραγουδάμε ασταμάτητα και παίζουμε κιθάρα... Μπορεί να είναι ιδέα μου, αλλά νομίζω πως ο καθένας από' μας κλείνει τα μάτια και νοσταλγεί κάτι διαφορετικό...
Κι έτσι περνάει η ώρα μ' εμάς να λέμε καψουροτράγουδα με φόντο την Αθήνα. Κάπου μέσα στα χιλιάδες πράγματα που περνάνε απ'το κεφάλι μου, σκέφτομαι κι εσένα. Και τελικά καταλήγω στο συμπέρασμα που καταλήγω πάντα.
Είναι πολύ μικρή η ζωή για να αναλύεις συνεχώς τι πήγε στραβά και γιατί...
Η ζωή είναι για να αράζεις με τους φίλους σου σε όμορφα μέρη και να δημιουργείς συνεχώς νέες αναμνήσεις.
Όλα μπορείς να τα φτιάξεις και όλα αλλάζουν. Αρκεί να το θέλεις!

:)