:)

Δεν ξέρω για σας, πάντως για’ μένα αυτή η Κυριακή είναι μία από εκείνες τις νωχελικές, μαγευτικές Κυριακές που το δρομολόγιο είναι ένα και μοναδικό ως το απόγευμα: κρεβάτι-καναπές και αντιστρόφως. Ξύπνησα αργά μιας και δεν δουλεύω σήμερα, έβαλα καφέ και punk μουσική, έτσι γιατί τώρα τελευταία είμαι πολύ χαρούμενη χωρίς λόγο και δεν ξυπνάω πια με Μποφίλιου.
Κι επειδή στην Αθήνα τα καλοκαίρια είναι πολύ ζεστά και κουραστικά, δεν κάνω σχεδόν τίποτα ώσπου να φτάσουν οι πολυπόθητες διακοπές μου, εκτός από το να βγαίνω έξω και να συζητάω-γελάω-περπατάω με τους δικούς μου ανθρώπους. 
Από το σχολικό mood δεν έχω βγει ακόμα. Νομίζω ότι θα ξημερώσει Σεπτέμβρης και θα πρέπει να προσπαθώ να μην χάνω την πρώτη ώρα γιατί θα έχω κατεύθυνση. (Τόινγκ!) Κι όμως, μετά από 12 βασανιστικά και ταυτόχρονα υπέροχα σχολικά χρόνια, αυτό το κομμάτι της ζωής μου έκλεισε. Κι ενώ θα μου λείψουν τα διαλείμματα στο προαύλιο, οι καθηγητές και οι πλάκες στην τάξη, χαίρομαι για την ενήλικη ζωή που πλησιάζει με αργούς ρυθμούς. 


Anyway, σας εύχομαι το υπόλοιπο του καλοκαιριού να είναι γεμάτο από ευχάριστες εκπλήξεις και καλή διάθεση όπου και με όποιους κι αν είστε. 
Α, και να μην ξεχνάτε να χαμογελάτε! 

Οι διακοπές με καλή παρέα είναι ένα από τα ομορφότερα πράγματα στον κόσμο.

Τώρα όμως ήρθε η ώρα να φτιάξουμε μηχανογραφικά. :)

Α...και κάτι άλλο...

ΚΑΛΌ ΜΑΣ ΚΑΛΟΚΑΊΡΙ!!!

Η Αθήνα μας.

Έχει βρώμικους δρόμους, πολύ κίνηση και τα μέσα μαζικής μεταφοράς συχνά δεν έρχονται στην ώρα τους.
Αλλά την αγαπάς κατά βάθος. Όπως όλοι σχεδόν.
Κι αυτό γιατί μπορεί να βρίζεις από μέσα σου τον ταξιτζή για τις 10 διαφορετικές ερωτήσεις που σου έχει κάνει σε ένα τέταρτο, αλλά τις Παρασκευές και τα Σάββατα στο ξεπληρώνει και με το παραπάνω.
Ιδίως όταν χορεύεις 12-5 το πρωί, με διαλείμματα μόνο για να ξεκουραστείς επειδή πονάνε τα πόδια σου και για να φας βρώμικο.
Κι έχει πλάκα όταν έχει μαζευτεί τόσος κόσμος που περιμένει να ανοίξει το μετρό, ώστε νομίζεις πως βρίσκεσαι σε διαδήλωση.
Κάθεσαι στα σκαλιά και κάποιοι από τους φίλους σου είναι τύφλα, άλλοι απλά κουρασμένοι κι άλλοι ευδιάθετοι. 
Γυρίζεις σπίτι με βραχνιασμένη φωνή, μέση που πονάει και πόδια που δεν τα νιώθεις σχεδόν.
Την επόμενη μέρα τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα. Το κεφάλι σου βουίζει ή στην καλύτερη των περιπτώσεων απλώς πονάει.
Σέρνεσαι από δωμάτιο σε δωμάτιο ψελλίζοντας κυρίως μια λέξη: "Καφέ!"
Αν είσαι τυχερός και υπάρχει κι άλλος κόσμος στο σπίτι, ίσως φιλοτιμηθεί να στον φτιάξει.
Αλλιώς πρέπει να αναλάβεις εσύ ο ίδιος δράση.
Και ναι, εκεί είναι που αρχίζεις την γκρίνια για τις χθεσινές κρεπάλες, αλλά ξέρεις πως θα τις ξανακάνεις.
Γιατί έχεις μάθει να περνάς καλά έτσι.
Η Αθήνα για πολλούς από εμάς είναι η ιδανική πόλη, ακόμα κι όταν θέλουμε να την αλλάξουμε εξ'ολοκλήρου.
Ιδίως γι' αυτούς που θέλουν να είναι πάντα ελεύθεροι, μα όταν έχουν την ελευθερία τους δεν είναι σίγουροι για το πως να την διαχειριστούν.

The end of an era..

Τέλος πανελληνίων.

Ένα κεφάλαιο της ζωής μας κλείνει κι ανοίγει ένα καινούριο.

Πριν την αλλαγή όμως υπάρχει το μεταβατικό στάδιο του καλοκαιριού.

Κι αυτό ελπίζω να είναι ξεχωριστό, γεμάτο από καινούρια μέρη, μαγικές συναυλίες και αγαπημένους ανθρώπους.

Μην αφήσετε στιγμή να χαθεί...

Όπως λέει και μια φίλη μου -που σήμερα μου έριξε άκυρο και δεν πήγαμε για τρέξιμο- :

Ζήσε όταν ζεις!

 Καλά μας αποτελέσματα!

Ποιο λεωφορείο πρέπει να πάρω για να έρθω σ' εσένα γιαγιά?

Μπλε γραμμή.

Θέλω να διασχίσω τα σύνορα, να σου μιλήσω.

Να σου πω για την χώρα μας που καταρρέει, για τις πανελλήνιες που μ' έχουν τρελάνει, για το άγχος που κουβαλάω για το μέλλον μου.

Φέτος ψήφισα για πρώτη φορά.

Πρέπει να είσαι περήφανη που μεγαλώνω.

Εγώ δεν είμαι σίγουρη αν χαίρομαι. 

Ξέρω όμως ότι που και που μου λείπουν οι τυρόπιτες και τα κέικ σου...

Που πάντα όταν άνοιγες φύλλο, έβγαζες προσεκτικά τη βέρα σου και την άφηνες στο τραπέζι.

Και που φρόντιζες το γιασεμί στον κήπο.

Τώρα έχει μαραθεί νομίζω.

Πως είναι στον παράδεισο?


[Τελικά δεν χρειάζεται να διασχίσω κανένα δρόμο για να σε νιώσω κοντά μου...]

Φωτογραφίες...

Παρασκευή βράδυ.

Τη βγάζω με παλιές φωτογραφίες.

Ανοιχτό παράθυρο.

Μου φαίνεται πως μυρίζει καλοκαίρι.

Ιδέα μου θα'ναι...

Στριφτά τσιγάρα.

-Μην λέμε αυτά που είναι ήδη γνωστά.-

Περνάνε εικόνες απ' το μυαλό μου.

Γενέθλια -δικά μου και δικά σας-, κεράκια, τούρτες.

Μεθύσια, εκδρομές, παραλίες με αναμμένη φωτιά.

Τσακωμοί, συμφιλιώσεις, καινούριοι άνθρωποι.

Κάτι αλλάζει... Κάνω λάθος?

Χμμ... γεύση από τεκίλα και χορό.

Ναι. Αυτό πρέπει να είναι.

Σκόρπιες λέξεις.

Τοπίο βρεγμένο από την πρωινή καταιγίδα.

Ξέθαψα -ακόμα μια φορά- το "Ξύλινο Παλτό" από την βιβλιοθήκη.

Περίεργες σκέψεις. Ακούω Nick Cave.

Πολλά νεύρα, πολύ άγχος τον τελευταίο καιρό.

Ευτυχώς που υπάρχεις κι εσύ να μου θυμίζεις ποια είμαι όταν το ξεχνάω.

Βλέπω καμιά φορά -σπάνια τώρα πια- το πρόσωπό σου στον ύπνο μου.

Όμορφα είναι, ξυπνάω ευδιάθετη.

Κι όταν δεν σε βλέπω, φοράω τα πουκάμισά σου.

Μου είναι μεγάλα, φτάνουν σχεδόν ως τα γόνατα.

Βαθύ μπλε, υποθέτω το αγαπημένο σου.

Κρατάω σφιχτά το ύφασμα, κίνηση χωρίς λογική.

"Μπορώ. Μπορώ. Γράφω ξανά.

Δεν θα ακρωτηριαστώ

τα δάχτυλα μου πήρανε της κάθαρσης φωτιά.

Περπατώ. Μ' ένα παλιοπαντέλονο.

Με τις αισθήσεις μου αναμμένες.

Είμαι, θέλω, μπορώ.

Γιατί μπορώ μπορώ μπορώ

επαναληπτικά ν' αγαπάω..."

Τάσεις φυγής

Είναι κάτι μέρες, σαν τη σημερινή, που το μόνο που θέλω είναι να φύγω.

Να βρω καλή παρέα, χρήματα και εισιτήρια για να κάνω τον γύρο της Ευρώπης.

Να δω τον πύργο του Άιφελ φωτισμένο τη νύχτα και να περπατήσω στην πόλη του φωτός για να καταλήξω στην Disneyland.

Να ξαναεπισκεφτώ το τείχος του Βερολίνου και την πύλη του Βραδεμβούργου και να διακτινιστώ για έναν espresso στη Ρώμη και για να ρίξω ένα κέρμα στο συντριβάνι "Φοντάνα ντι Τρέβι" κάνοντας μια ευχή.

Να χορτάσω την όμορφη Μαδρίτη και μετά να ταξιδέψω στην Δανία για να επισκεφτώ την καθηγήτρια μου που ζει πλέον μόνιμα εκεί.

Να περιπλανηθώ στο Άμστερνταμ και στα κανάλια του και στην ατμοσφαιρική Βενετία.

Κι έπειτα, να βρεθώ πάλι στην αγαπημένη μου Αθήνα γεμάτη εμπειρίες από ανθρώπους διαφορετικούς από' μένα και φωτογραφίες αποτυπωμένες στην μνήμη και στην φωτογραφική μου.

Οκ. Reality check.

Με περιμένουν 2 εβδομάδες που μόνο πασχαλινές διακοπές δεν μπορώ να τις χαρακτηρίσω και ένα πρόγραμμα που μου αφήνει ελάχιστο ελεύθερο χρόνο.

Εύχομαι να ανταμειφθούν οι κόποι μου -και οι δικοί σας-.

Καλές γιορτές λοιπόν σε όσους δεν δίνετε πανελλήνιες.

Σ' εμάς τους υπόλοιπους καλό κουράγιο!

Ταξιδεύοντας στην κατεύθυνση των φόβων σου

Φόβοι.

Τρέφονται από τις ανασφάλειες μου.

Γιγαντώνονται.

Στέκονται μπροστά μου σαν κανονικά θηρία.

Με κοιτάζουν βαθιά στα μάτια και με προκαλούν.

Για πρώτη φορά δεν αποφεύγω την άμεση επαφή μαζί τους.

Μένω εδώ, στέκομαι στα πόδια μου.

Και δεν με καταβάλλουν.

Ξορκίζω τα προσωπικά μου φαντάσματα...

Και τελικά τα πράγματα δεν είναι τόσο άσχημα, όσο τα φανταζόμουν...

Είναι πολύ όμορφο, να αντιμετωπίζεις κατάματα αυτό που φοβάσαι.

Γιατί καμιά φορά συνειδητοποιείς,

ότι τόσο καιρό σε τρόμαζε κάτι που δεν είναι πιο δυνατό από' σενα.

Κι έτσι αλλάζουν οι καιροί, οι άνθρωποι και οι καταστάσεις.

Και προγραμματίζεις ταξίδια, διακοπές, τις επιλογές σου.

Ξαφνικά, το τοπίο που ξεδιπλώνεται μπροστά σου δεν είναι και τόσο θολό.

Δεν υπάρχει τίποτα να το μαυρίσει πια.

Ο μόνος τρόπος να διώξεις κάτι που φοβάσαι, είναι να σταματήσεις να αγνοείς την ύπαρξή του...