Ξέθαψα -ακόμα μια φορά- το "Ξύλινο Παλτό" από την βιβλιοθήκη.
Περίεργες σκέψεις. Ακούω Nick Cave.
Πολλά νεύρα, πολύ άγχος τον τελευταίο καιρό.
Ευτυχώς που υπάρχεις κι εσύ να μου θυμίζεις ποια είμαι όταν το ξεχνάω.
Βλέπω καμιά φορά -σπάνια τώρα πια- το πρόσωπό σου στον ύπνο μου.
Όμορφα είναι, ξυπνάω ευδιάθετη.
Κι όταν δεν σε βλέπω, φοράω τα πουκάμισά σου.
Μου είναι μεγάλα, φτάνουν σχεδόν ως τα γόνατα.
Βαθύ μπλε, υποθέτω το αγαπημένο σου.
Κρατάω σφιχτά το ύφασμα, κίνηση χωρίς λογική.
"Μπορώ. Μπορώ. Γράφω ξανά.
Δεν θα ακρωτηριαστώ
τα δάχτυλα μου πήρανε της κάθαρσης φωτιά.
Περπατώ. Μ' ένα παλιοπαντέλονο.
Με τις αισθήσεις μου αναμμένες.
Είμαι, θέλω, μπορώ.
Γιατί μπορώ μπορώ μπορώ
επαναληπτικά ν' αγαπάω..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου