Η Αθήνα μας.

Έχει βρώμικους δρόμους, πολύ κίνηση και τα μέσα μαζικής μεταφοράς συχνά δεν έρχονται στην ώρα τους.
Αλλά την αγαπάς κατά βάθος. Όπως όλοι σχεδόν.
Κι αυτό γιατί μπορεί να βρίζεις από μέσα σου τον ταξιτζή για τις 10 διαφορετικές ερωτήσεις που σου έχει κάνει σε ένα τέταρτο, αλλά τις Παρασκευές και τα Σάββατα στο ξεπληρώνει και με το παραπάνω.
Ιδίως όταν χορεύεις 12-5 το πρωί, με διαλείμματα μόνο για να ξεκουραστείς επειδή πονάνε τα πόδια σου και για να φας βρώμικο.
Κι έχει πλάκα όταν έχει μαζευτεί τόσος κόσμος που περιμένει να ανοίξει το μετρό, ώστε νομίζεις πως βρίσκεσαι σε διαδήλωση.
Κάθεσαι στα σκαλιά και κάποιοι από τους φίλους σου είναι τύφλα, άλλοι απλά κουρασμένοι κι άλλοι ευδιάθετοι. 
Γυρίζεις σπίτι με βραχνιασμένη φωνή, μέση που πονάει και πόδια που δεν τα νιώθεις σχεδόν.
Την επόμενη μέρα τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα. Το κεφάλι σου βουίζει ή στην καλύτερη των περιπτώσεων απλώς πονάει.
Σέρνεσαι από δωμάτιο σε δωμάτιο ψελλίζοντας κυρίως μια λέξη: "Καφέ!"
Αν είσαι τυχερός και υπάρχει κι άλλος κόσμος στο σπίτι, ίσως φιλοτιμηθεί να στον φτιάξει.
Αλλιώς πρέπει να αναλάβεις εσύ ο ίδιος δράση.
Και ναι, εκεί είναι που αρχίζεις την γκρίνια για τις χθεσινές κρεπάλες, αλλά ξέρεις πως θα τις ξανακάνεις.
Γιατί έχεις μάθει να περνάς καλά έτσι.
Η Αθήνα για πολλούς από εμάς είναι η ιδανική πόλη, ακόμα κι όταν θέλουμε να την αλλάξουμε εξ'ολοκλήρου.
Ιδίως γι' αυτούς που θέλουν να είναι πάντα ελεύθεροι, μα όταν έχουν την ελευθερία τους δεν είναι σίγουροι για το πως να την διαχειριστούν.