Στάχτες.-

Ειλικρινά βαρέθηκα.

Έχω κουραστεί πια από το σάπιο πολιτικό σύστημα.

Η χώρα που γέννησε την δημοκρατία, θα γίνει μάλλον και ο τάφος της.

Όπως είπε και μια φίλη, έχουμε διασπαστεί σε τόσες πολλές διαφορετικές υποομάδες -πολιτικές, κομματικές, κοινωνικές, ακόμα και ποδοσφαιρικές- που χάσαμε τον στόχο.

Αντί να ενωθούμε για να υπερασπιστούμε το "εμείς", το τσαλαπατήσαμε για χάρη των εγωιστικών μας τάσεων.

Το κέντρο της Αθήνας κάηκε χθες. Χειρότερα απ' ότι το 2008.

Κι εγώ μένω με σταυρωμένα τα χέρια και διαβάζω.

Και δεν διαβάζω για κανέναν.

Ούτε για τις πανελλαδικές, ούτε για να μην στεναχωρήσω τους δικούς μου.

Διαβάζω μόνο για' μένα.

Για να προσπαθήσω αύριο να μην γίνω υποχείριό σας.

Γιατί θέλω να γεννήσω παιδιά σε ένα κόσμο ελεύθερο, κι όχι σ' ένα κόσμο διεφθαρμένο και ξεπουλημένο.

ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΗΣΩ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ.

Χωρίς προστατευτικά σελοφάν, χωρίς μνημόνια, χωρίς να με ελέγχουν, χωρίς να αναρωτιέμαι αν θα έχω φαγητό την επόμενη μέρα.

Κι εδώ έρχομαι να διαφωνήσω με τον τίτλο του ίδιου μου του blog.

Δεν υπάρχουν αδιέξοδα.

Μόνο δρόμοι που δεν έχουμε σκεφτεί.

Ακόμα.