5 το πρωί. Βλέπουμε βίντεο για τη Γώγου και τον Σιδηρόπουλο..

Κάποια στιγμή σηκώνομαι και κοιτάω έξω απ' το παράθυρο. Έχει ξημερώσει.

Πέρασαν ώρες ολόκληρες χωρίς να το καταλάβω.

"Σήκω να δεις..." σου λέω.

Σηκώνεσαι λίγο βαριεστημένα, πλησιάζεις και κοιτάς στον ουρανό.

Χαμογελάς σχεδόν ανεπαίσθητα, κάτι σκέφτεσαι είμαι σίγουρη.

"Ντύσου και φύγαμε." μου λες.

Ντύνομαι πράγματι σε χρόνο ρεκόρ και λίγο πριν φτάσουμε στην εξώπορτα σε ρωτάω:

"Πού πάμε?"

"Όπου μας βγάλει." απαντάς και δεν μου φαίνεται καθόλου περίεργο.

Στο δρόμο στρίβεις τσιγάρο, έχει ακόμα υγρασία στην άσφαλτο και δεν κυκλοφορεί ψυχή.

Υπάρχουν μόνο 2-3 αγουροξυπνημένοι γείτονες που πίνουν καφέ στο μπαλκόνι και μας κοιτάνε περίεργα, λες κι είμαστε τρελοί.

Αλήθεια όμως δεν με νοιάζει καθόλου η γνώμη τους.

Είμαστε άυπνοι, με κόκκινα μάτια, αλλά χαρούμενοι όσο ποτέ. Σαν παιδιά που τα κέρασαν μια επίσκεψη σε λούνα παρκ...

Περπατάμε μέχρι την πλατεία για να την παρατηρήσουμε άδεια. Καθόμαστε σ' ένα παγκάκι, είναι απ' τις ελάχιστες φορές που δεν βάζουμε μουσική. Λες και η ησυχία που ακούγεται το ξημέρωμα είναι αρκετή...

Σου δείχνω ένα σύνθημα στον τοίχο, περιέργως όμως δεν στρέφεις το βλέμμα σου εκεί.

Εντυπωσιάζομαι γιατί αγαπάς υπερβολικά τα πολιτικά σου πιστεύω.

Εσύ όμως κοιτάς εμένα... Ξέρω τι σκέφτεσαι, ξέρω τι θες να πεις.

Κάποιες φορές ζωντανεύουν πράγματα που δεν φανταζόσουν ποτέ ότι θα ζήσεις.
Τότε κάθε λέξη είναι περιττή...

Είναι αργά. Βάζω καφέ και χαμηλή μουσική για να μην ξυπνήσω τους γείτονες.

Σκέφτομαι χίλια διαφορετικά πράγματα.

Μου είναι δύσκολο να επικεντρωθώ σ' ένα συγκεκριμένο...

Δένω το δαχτυλίδι σου σε μια κορδέλα, θέλω να το βλέπω συνέχεια...

Μαύρη κορδέλα, μεταξωτή.

Καίω τις άκρες τις μ' έναν αναπτήρα.

Όλη μας η ζωή χτισμένη πάνω σε αδυναμίες κι όνειρα.

Την κρεμάω στη βιβλιοθήκη μου.

"Ένας ρεαλιστής φτάνει για να γκρεμίσει τις σκέψεις ενός ονειροπόλου."

Έτσι μου είπες. Έτσι είναι.

Μήπως απλά να δέσω την κορδέλα στα κλειδιά μου?

Οι άνθρωποι θέλουν παντού να βλέπουν συμβολικές πράξεις.

Μαλακίες.

Είμαι απλά μια ηλίθια που κάνει ανάρτηση για ένα δαχτυλίδι και μια κορδέλα.

Υπάρχει εξήγηση ευτυχώς...

Ερωτευμένοι σχιζοφρενείς λέει ένα τραγούδι...

Καληνύχτα...

καλοκαίρι στην Αθήνα

Ζέστη, ζέστη, ζέστη. Έχει καύσωνα μέσα στο δωμάτιο μου -κι έξω τα ίδια σκατά είναι βέβαια, αν με πληροφορούν σωστά οι πηγές μου- . Μου έχουν σπάσει τα νεύρα γιατί ξεκίνησα θερινά μαθήματα κι έχω απίστευτο διάβασμα και πολύ λιγότερο χρόνο απ' ότι πέρυσι να κάνω αυτά που θέλω. Επιπλέον, είναι απ' τις λίγες χρονιές που δεν χαίρομαι που καλοκαίριασε.

Μου την σπάνε οι παραλίες, τα γεμάτα λεωφορεία, η θερμοκρασία που σε κάνει να θες να βγάλεις και το πετσί σου για να ηρεμήσεις και το κάψιμο απ' τον ήλιο (έχω μια φυσική τάση να γίνομαι αστακός). Επίσης, μου την δίνει η α τ έ λ ε ι ω τ η γραμματική των Αρχαίων, τα αποθετικά ρήματα στα Λατινικά και η πολιτική κατάσταση της Ελλάδας που σου προκαλεί τόσα νεύρα, ώστε όλες οι μούντζες του κόσμου δεν αρκούν για να σε χαλαρώσουν. (Ω ναι, έπιασαν κουκουλοφόρο με ταυτότητα αστυνομικού, ΒΡΕ ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ? ΣΟΒΑΡΑ?)

Είναι φορές που θέλω να κλείσω το κινητό, να απενεργοποιήσω το pc και να διακτινιστώ στο τελευταίο πλοίο για την Αμοργό -που λέει κι ο Καζούλης-. Να μην σκέφτομαι μπας και ηρεμήσω, αλλά πού τέτοια τύχη?

Αύγουστε σε χρειαζόμαστε για να κάνουμε ένα διάλειμμα και να πάμε σε κανένα νησάκι...

Έλα γρήγορααααααααα!