τα όνειρα μας είναι αλεξίσφαιρα

Στάθηκα απέναντι τους.

Φορούσαν αντιασφυξιογόνες μάσκες, κράταγαν ασπίδες και γκλόμπς.
Όπως πάντα άλλωστε...
Οι περισσότεροι από αυτούς ήταν ψηλοί, γεροδεμένοι, με άγριο βλέμμα.
Εμείς απ' την άλλη δεν είχαμε σχεδόν τίποτα.
Κατεβήκαμε να διαδηλώσουμε μ' ένα φτωχικό πανό και μερικά συνθήματα.
Γύρω μας άνθρωποι κάθε ηλικίας.
Με μαλλιά περίεργα, μεγάλες αρβύλες και σκισμένα τζιν.
Σκουλαρίκια στα χείλια και σ' όλο το πρόσωπο.
Γυναίκες και άντρες σοφιστικέ.
Κάποιοι κάπνιζαν, άλλοι διάβαζαν προκηρύξεις.
Όλοι όμως είχαμε κατέβει για τον ίδιο λόγο.
Φτιάξαμε αλυσίδες με τα σώματα μας.
"Δεν πανικοβαλλόμαστε." φώναζα συνεχώς στους καινούριους.
Πάντα βρίσκουν νέους τρόπους να σε τρομοκρατούν.
Κι εγώ φοβήθηκα όταν έπεσαν τα πρώτα δακρυγόνα.
Αυτός είναι ο στόχος.
Να διαλύσεις την πορεία και να γυρίσεις σπίτι σου σαν καλό ρομποτάκι.
Οι πορείες έχουν πάψει να τελούνται με δημοκρατικές διαδικασίες.
Σήμερα δεν κατεβήκαμε μόνο για τον Αλέξη, όπως είπαν κάποιοι.
Σήμερα κατεβήκαμε για να μην υπάρξουν άλλοι με την ίδια τύχη!
Για να δείξουμε πως απαιτούμε μια ασφαλή ζωή, δεν παρακαλάμε γι' αυτήν.
Αυτοί έχουν τα όπλα. Εμείς το μυαλό.
Μα τα όνειρα είναι αλεξίσφαιρα!