Μου συνέβη για πρώτη φορά πριν λίγες μέρες...
Μου είπαν ένα πολύ ωραίο ανέκδοτο.
Δεν γέλασα όμως, γιατί το είχα ξανακούσει...
Μου το είχες πει εσύ.
Ύστερα το ραδιόφωνο..
Έπαιξε ένα τραγούδι που το ακούγαμε πάντα μαζί.
Ένα απ' αυτά που μας έκαναν να νιώθουμε καλύτερα.
Είναι αστείο που μοιραζόμασταν τόσα και τώρα δεν έχουμε τίποτα.
Κανείς δεν μου δίνει τα φούτερ του όταν κρυώνω
ούτε και με βγάζει φωτογραφίες στις πιο ηλίθιες πόζες...
Δεν υπάρχουν κανόνες στις ανθρώπινες σχέσεις τελικά.
Άλλοι συγχωρούν και άλλοι όχι.
Άλλοι προδίδουν και άλλοι όχι.
Εγώ συγχώρεσα. Απλώς δεν εμπιστεύομαι πλέον.
Είναι όμως κάτι ώρες που θέλω να πληκτρολογήσω τον αριθμό σου
και να σου μιλήσω σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα.
Κρίμα που δεν γίνεται...

(Για ένα φιλαράκι...)