300 άνθρωποι σαν κι εμάς

Δυνατά φώτα, καπνοί από τσιγάρα, ποτά και μεγάλες προσωπικότητες γέμισαν χθες το Μουσείο στην Πατησίων. Ανάμεσα σ' αυτές ήταν ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, ο Πουλικάκος, ο Δρογώσης, ο Δεληβοριάς, τα Υπόγεια ρεύματα και πολλοί άλλοι που η μουσική τους μας έκανε να ανατριχιάσουμε και να ταξιδέψουμε... Αφορμή για την συγκέντρωση τη δική μας και των καλλιτεχνών ήταν η απεργία πείνας των 300 μεταναστών, οι οποίοι εδώ και 17 μέρες έχουν πάψει να τρέφονται.

Λόγος αυτής της διαμαρτυρίας είναι η νομιμοποίηση παραμονής τους που δεν εγκρίνεται απ'το ελληνικό κράτος. Οι εκπρόσωποι τους ανέβηκαν χθες επί σκηνής και δήλωσαν πως δεν πρόκειται να σταματήσουν. Πιο απλά δηλαδή ή θα πεθάνουν ή θα τους δωθούν όσα ζητάνε... Έμεινα έκπληκτη τόσο εγώ, όσο και οι φίλοι μου με το πείσμα και την αφοσίωση που δείχνουν αυτοί οι άνθρωποι, παρά τις απειλές και την αδιαφορία που αντιμετωπίζουν καθημερινά.

Μια ατάκα του Δεληβοριά όμως, ήταν αυτή που με έκανε να προβληματιστώ και να δακρύσω ακούγοντάς την:
"Είμαστε ο λαός που συγκινείται με τους λεπρούς της Σπιναλόγκας στο τηλεοπτικό 'Νησί', αλλά όταν 300 άνθρωποι πεθαίνουν ακριβώς δίπλα μας, δεν κάνουμε τίποτα γι' αυτό."
Ακόμα δεν μπορεί να χωρέσει ο νους μου, πως όλοι αυτοί οι 'αξιοπρεπείς' Χριστιανοί, που υπακούνε πιστά στις εντολές του Κυρίου, αμφισβητούν την μεγαλύτερη αξία της θρησκείας τους.
Πως όλοι είμαστε άνθρωποι και γεννηθήκαμε στην ίδια γη με τα ίδια δικαιώματα.
Τα σύνορα είναι μόνο στο μυαλό μας.