Μια μέρα στην πόλη

Μ' έπιασε βροχή στο δρόμο... Δεν είχα ούτε ομπρέλα, ούτε κουκούλα, αλλά συνέχισα να περπατώ ακάθεκτη. Δεν με ενδιέφερε και πολύ. Γύρω μου κόσμος που έτρεχε πανικόβλητος κάτω από υπόστεγα, μέσα σε μαγαζιά ή έμπαινε σπρώχνοντας σε λεωφορεία. Κυρίες με τακούνια και ταγιέρ σκέπαζαν προσεκτικά τα μαλλιά τους για να μην χαλάσουν... Μαμάδες με παιδιά που έβριζαν επειδή ξέχασαν τις ομπρέλες στο σπίτι. Αλήθεια, τι είναι αυτό που μας τρομάζει τόσο στη βροχή?


Φοράω ακουστικά και σε λίγα δευτερόλεπτα ηχεί η φωνή του Παυλίδη στ'αυτιά μου. Παίζει και κατάλληλο τραγούδι... "Όταν πεθαίνει γύρω κάθε ομορφιά". Αποφασίζω να παρατηρήσω για λίγο τον κόσμο που με περιβάλλει, αλλά σε χρόνο ρεκόρ οι δρόμοι έχουν αδειάσει. Κανείς δεν θέλει να περπατάει ενώ βρέχει. Εγώ είμαι αναίσθητη που στέκομαι ακόμα εκεί ή οι άλλοι έχουν αποξενωθεί από κάτι τόσο φυσιολογικό?


Ξαφνικά μου έρχεται ιδέα. Βγάζω κινητό -όλοι είμαστε υποδουλωμένοι στην τεχνολογία τελικά- και αρχίζω να τραβάω φωτογραφίες... Βρεγμένα φύλλα στο δρόμο, ένα αυτοκίνητο που έχει πατήσει ένα ροζ μπαλόνι, χριστουγεννιάτικα στολίδια πεταμένα... Αποθηκεύω την ασχήμια της πόλης μου σε μια εικόνα, ώστε κοιτάζοντας την αργότερα να αντλήσω την ομορφιά που κρύβεται πίσω από το γκρίζο και τις πολυκατοικίες. Οξύμωρο? Μπορεί.


Ένα ζευγάρι κάθεται δίπλα μου στο παγκάκι. Μάλλον το χρειάζονται περισσότερο απο' μένα... Αποφασίζω να σηκωθώ και να συνεχίσω το δρόμο μου. Η βροχή σταμάτησε, όλα κινούνται και πάλι φυσιολογικά... Πλάκα έχει η Αθήνα τελικά.

τα όνειρα μας είναι αλεξίσφαιρα

Στάθηκα απέναντι τους.

Φορούσαν αντιασφυξιογόνες μάσκες, κράταγαν ασπίδες και γκλόμπς.
Όπως πάντα άλλωστε...
Οι περισσότεροι από αυτούς ήταν ψηλοί, γεροδεμένοι, με άγριο βλέμμα.
Εμείς απ' την άλλη δεν είχαμε σχεδόν τίποτα.
Κατεβήκαμε να διαδηλώσουμε μ' ένα φτωχικό πανό και μερικά συνθήματα.
Γύρω μας άνθρωποι κάθε ηλικίας.
Με μαλλιά περίεργα, μεγάλες αρβύλες και σκισμένα τζιν.
Σκουλαρίκια στα χείλια και σ' όλο το πρόσωπο.
Γυναίκες και άντρες σοφιστικέ.
Κάποιοι κάπνιζαν, άλλοι διάβαζαν προκηρύξεις.
Όλοι όμως είχαμε κατέβει για τον ίδιο λόγο.
Φτιάξαμε αλυσίδες με τα σώματα μας.
"Δεν πανικοβαλλόμαστε." φώναζα συνεχώς στους καινούριους.
Πάντα βρίσκουν νέους τρόπους να σε τρομοκρατούν.
Κι εγώ φοβήθηκα όταν έπεσαν τα πρώτα δακρυγόνα.
Αυτός είναι ο στόχος.
Να διαλύσεις την πορεία και να γυρίσεις σπίτι σου σαν καλό ρομποτάκι.
Οι πορείες έχουν πάψει να τελούνται με δημοκρατικές διαδικασίες.
Σήμερα δεν κατεβήκαμε μόνο για τον Αλέξη, όπως είπαν κάποιοι.
Σήμερα κατεβήκαμε για να μην υπάρξουν άλλοι με την ίδια τύχη!
Για να δείξουμε πως απαιτούμε μια ασφαλή ζωή, δεν παρακαλάμε γι' αυτήν.
Αυτοί έχουν τα όπλα. Εμείς το μυαλό.
Μα τα όνειρα είναι αλεξίσφαιρα!

Μου συνέβη για πρώτη φορά πριν λίγες μέρες...
Μου είπαν ένα πολύ ωραίο ανέκδοτο.
Δεν γέλασα όμως, γιατί το είχα ξανακούσει...
Μου το είχες πει εσύ.
Ύστερα το ραδιόφωνο..
Έπαιξε ένα τραγούδι που το ακούγαμε πάντα μαζί.
Ένα απ' αυτά που μας έκαναν να νιώθουμε καλύτερα.
Είναι αστείο που μοιραζόμασταν τόσα και τώρα δεν έχουμε τίποτα.
Κανείς δεν μου δίνει τα φούτερ του όταν κρυώνω
ούτε και με βγάζει φωτογραφίες στις πιο ηλίθιες πόζες...
Δεν υπάρχουν κανόνες στις ανθρώπινες σχέσεις τελικά.
Άλλοι συγχωρούν και άλλοι όχι.
Άλλοι προδίδουν και άλλοι όχι.
Εγώ συγχώρεσα. Απλώς δεν εμπιστεύομαι πλέον.
Είναι όμως κάτι ώρες που θέλω να πληκτρολογήσω τον αριθμό σου
και να σου μιλήσω σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα.
Κρίμα που δεν γίνεται...

(Για ένα φιλαράκι...)