Τρέφονται από τις ανασφάλειες μου.
Γιγαντώνονται.
Στέκονται μπροστά μου σαν κανονικά θηρία.
Με κοιτάζουν βαθιά στα μάτια και με προκαλούν.
Για πρώτη φορά δεν αποφεύγω την άμεση επαφή μαζί τους.
Μένω εδώ, στέκομαι στα πόδια μου.
Και δεν με καταβάλλουν.
Ξορκίζω τα προσωπικά μου φαντάσματα...
Και τελικά τα πράγματα δεν είναι τόσο άσχημα, όσο τα φανταζόμουν...
Είναι πολύ όμορφο, να αντιμετωπίζεις κατάματα αυτό που φοβάσαι.
Γιατί καμιά φορά συνειδητοποιείς,
ότι τόσο καιρό σε τρόμαζε κάτι που δεν είναι πιο δυνατό από' σενα.
Κι έτσι αλλάζουν οι καιροί, οι άνθρωποι και οι καταστάσεις.
Και προγραμματίζεις ταξίδια, διακοπές, τις επιλογές σου.
Ξαφνικά, το τοπίο που ξεδιπλώνεται μπροστά σου δεν είναι και τόσο θολό.
Δεν υπάρχει τίποτα να το μαυρίσει πια.
Ο μόνος τρόπος να διώξεις κάτι που φοβάσαι, είναι να σταματήσεις να αγνοείς την ύπαρξή του...
