Πριν λίγες μέρες, μετά από μια συναυλία της Σίσσυς -κολλητή φιλενάδα και ταλεντάρα- βγήκαμε να τα πιούμε για να το γιορτάσουμε. Φυσικά το παρακάναμε λίγο, ζαλιστήκαμε, γελάσαμε και γυρίσαμε σπίτια μας μέσα στην υπερένταση.

Καμία απ' τις δύο δεν είχε όρεξη να κοιμηθεί. Μιλήσαμε λίγο διαδικτυακώς... Στην αρχή λέγαμε χαζομάρες, μετά μας έπιασε ο γνωστός καημός. Αρχίσαμε και οι δύο να παραπονιόμαστε που δεν μπορούμε να κάνουμε αυτό που αγαπάμε στη ζωή μας. Που εκείνη πρέπει να εγκαταλείψει το ωδείο της κι εγώ τα όνειρά μου για τον επόμενο χρόνο... Είπαμε πως ίσως είμαστε δειλές που πιστεύουμε ότι δεν θα τα καταφέρουμε.

Ειλικρινά αναρωτιέμαι αν αξίζει ο κόπος, ο χρόνος και τα χρήματα που θα δωθούν για τις πανελλήνιες όταν κοιτάμε τις σχολές και καμία δεν μας συγκινεί. Δεν φτιάχτηκα για να κλειστώ σ' ένα γραφείο ρε γαμώτο... Και ειλικρινά είμαι σίγουρη πως απ' την πίεση θα τα παρατήσω όλα και θα κάνω μόνο αυτό που θέλω στ' αλήθεια. Τους ηθοποιούς και τους τραγουδιστές -αλλά και τους καλλιτέχνες γενικώς- δεν γίνεται να τους κλείσεις σε κλουβιά, δεν γίνεται να τους περιορίσεις. Αργά ή γρήγορα θα την κάνουν...
Ο νοών νοείτω.

Ο Παύλος

"Υπάρχει ένα παρελθόν σ'εμένα, έλεγε, είμαι δισέγγονος του Ζορμπά. Και ως γνωστόν ο Ζορμπάς ήταν rock 'n' roll. Απ 'την άλλη μεριά έχω και σπέρμα απ'την μεριά των Αλεξίου. Η Έλλη Αλεξίου είναι θεία μου. Κι έτσι έχω μέσα μου και τον διανοούμενο και τον αλήτη. Απ' την σύγκρουση αυτών των δύο βγαίνει άλλοτε καταστροφή κι άλλοτε δημιουργία. Κι ό,τι τράβηξα το τράβηξα επειδή το ήθελα κι όχι επειδή οδηγήθηκα προς τα εκεί..."

Επάξια του δώθηκε ο τίτλος 'πρίγκιπας του ροκ εν ρολ' . Επαναστατικός χαρακτήρας, εκρηκτικός. Δημιουργούσε στίχους και τραγούδια, που όμοιά τους δύσκολα θα ξαναφτιαχτούν... Κρίμα που για την πρέζα μας άφησε νωρίς... Περνάς καλά άραγε ρε μπαγάσα εκεί πάνω? Φώτισε μας για να ξεφύγουμε απ' την τρέλα και την ωμότητα της εποχής... Σαν κι εσένα έχουν απομείνει πια ελάχιστοι...

"Το αίμα των άλλων."

Αγάλματα, χωρίς πρόσωπα, άνθρωποι μεταμορφωμένοι σε "στήλες άλατος", τοπία καψαλισμένα από τις φλόγες του θανάτου, ωκεανοί παγωμένοι στην ακινησία της απόλυτης στιγμής. Αυτές ήταν οι χιλιάδες μορφές της απουσίας. Κι ενώ κοίταζε αυτό το σύμπαν, το κενό από θεατές, του φάνηκε ότι απουσίαζε απ'τον εαυτό του και ότι απόμεινε έξω από τη δική του προσωπική ιστορία, μέσα σε μια λευκή κενή αιωνιότητα. Ωστόσο, εκείνο το όνειρο της αγνότητας και της απουσίας, υπήρχε μονάχα επειδή βρισκόμουν εγώ εκεί να του δανείσω τη δύναμη της ζωής μου...

-Σιμόν ντε Μποβουάρ

λατρεμένοι ff.c

Λίγοι απ'τους στίχους που με κάνουν να ταυτιστώ...

Βαρέθηκα τα πολλά που τις ελπίδες στερεύουν
τα μεθυσμένα τα βράδια τις αναμνήσεις που φέρνουν
όσα καλά μου' χουν τύχει μόνο για λίγο να μένουν
να βλέπω άχρηστες μέρες να περνάνε να φεύγουν
βαρέθηκα να μετράω λίγα σωστά, πολλά λάθη
να καίγονται τα όνειρά μου πρώτα καπνός, μετά στάχτη
βαρέθηκα να πολεμάω σε μια άνιση μάχη
βλέπω το μέλλον μου σ' ανθρώπους που πέθαναν μονάχοι
Βαρέθηκα να μη μπορώ ποτέ σε κάτι να ελπίζω
το χρώμα που' χουν οι μέρες μου να'ναι πάντα το γκρίζο
βαρέθηκα και τη γνώμη που έχουν οι άλλοι για μένα
μα το μυαλό μου αντέχει ακόμα και με σπασμένα τα φρένα
βαρέθηκα όλους αυτούς που προσκυνάνε το χρήμα
μόνοι χωρίς αντίδοτο σε ένα λάκκο με φίδια
βαρέθηκα τους δήθεν φίλους που χτυπάνε πισώπλατα
κρύβουν συνέχεια τη βρωμιά τους με χιλιάδες αρώματα
μα πιο πολύ βαρέθηκα αυτούς που φανήκαν αχάριστοι
εθιστήκανε στο ψέμα κι έτσι πάθανε εξάρτιση