Παρέα. Μια λέξη με χίλιες προεκτάσεις. Για τον καθένα σημαίνει κάτι διαφορετικό, κάτι ξεχωριστό.
Για' μενα παρέα είναι οι άνθρωποι που μπροστά τους μιλάω όπως θέλω. Που δεν τους πειράζει να πετάω τα παπούτσια μου στο χαλί και να ανοίγω το ψυγείο τους ό,τι ώρα θέλω. Είναι εκείνα τα άτομα που με ανέχονται όταν έχω τα νεύρα μου και μου λένε ανέκδοτα στις μαύρες μου προσπαθώντας να μου φτιάξουν τη διάθεση... Όταν είμαι μαζί τους δεν χρειάζεται να προσποιούμαι τίποτα, ούτε να δείχνω κάτι διαφορετικό απ' αυτό που πραγματικά είμαι...
Στην παρέα σου ανήκουν συνήθως αυτοί που μπορούν να μαντέψουν την σκέψη σου και που μαζί τους περνάς πάντα τέλεια...

Κι εγώ είμαι αρκετά τυχερή που έχω όλους εσάς δίπλα μου..

Γώγου - Μοναξιά

Η μοναξιά…
δεν έχει το θλιμένο χρώμα στα μάτια
της συννεφένιας γκόμενας.
Δεν περιφέρεται νωχελικά κι αόριστα
κουνώντας τα γοφιά της στις αίθουσες συναυλιών
και στα παγωμένα μουσεία.
Δεν είναι κίτρινα κάδρα παλαιών «καλών» καιρών
και ναφθαλίνη στα μπαούλα της γιαγιάς
μενεξελιές κορδέλες και ψάθινα πλατύγυρα.
Δεν ανοίγει τα πόδια της με πνιχτά γελάκια
βοϊδίσο βλέμα κοφτούς αναστεναγμούς
κι ασορτί εσώρουχα.
Η μοναξιά.
Έχει το χρώμα των Πακιστανών η μοναξιά
και μετριέται πιάτο-πιάτο
μαζί με τα κομμάτια τους
στον πάτο του φωταγωγού.
Στέκεται υπομονετικά όρθια στην ουρά
Μπουρνάζι – Αγ. Βαρβάρα – Κοκκινιά
Τούμπα – Σταυρούπολη – Καλαμαριά
Κάτω από όλους τους καιρούς
με ιδρωμένο κεφάλι.
Εκσπερματώνει ουρλιάζοντας κατεβάζει μ’ αλυσίδες τα τζάμια
κάνει κατάληψη στα μέσα παραγωγής
βάζει μπουρλότο στην ιδιοχτησία
είναι επισκεπτήριο τις Κυριακές στις φυλακές
ίδιο βήμα στο προαύλιο ποινικοί κι επαναστάτες
πουλιέται κι αγοράζεται λεφτό λεφτό ανάσα ανάσα
στα σκλαβοπάζαρα της γης – εδώ κοντά είναι η Κοτζιά
ξυπνήστε πρωί.
Ξυπνήστε να τη δείτε.
Είναι πουτάνα στα παλιόσπιτα
το γερμανικό νούμερο στους φαντάρους
και τα τελευταία
ατελείωτα χιλιόμετρα ΕΘΝΙΚΗ ΟΔΟΣ-ΚΕΝΤΡΟΝ
στα γατζωμένα κρέατα από τη Βουλγαρία.
Κι όταν σφίγγει το αίμα της και δεν κρατάει άλλο
που ξεπουλάν τη φάρα της
χορεύει στα τραπέζια ξυπόλυτη ζεμπέκικο
κρατώντας στα μπλαβιασμένα χέρια της
ένα καλά ακονισμένο τσεκούρι.
Η μοναξιά
η μοναξιά μας λέω. Για τη δική μας λέω
είναι τσεκούρι στα χέρια μας
που πάνω από τα κεφάλια σας γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει.

300 άνθρωποι σαν κι εμάς

Δυνατά φώτα, καπνοί από τσιγάρα, ποτά και μεγάλες προσωπικότητες γέμισαν χθες το Μουσείο στην Πατησίων. Ανάμεσα σ' αυτές ήταν ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, ο Πουλικάκος, ο Δρογώσης, ο Δεληβοριάς, τα Υπόγεια ρεύματα και πολλοί άλλοι που η μουσική τους μας έκανε να ανατριχιάσουμε και να ταξιδέψουμε... Αφορμή για την συγκέντρωση τη δική μας και των καλλιτεχνών ήταν η απεργία πείνας των 300 μεταναστών, οι οποίοι εδώ και 17 μέρες έχουν πάψει να τρέφονται.

Λόγος αυτής της διαμαρτυρίας είναι η νομιμοποίηση παραμονής τους που δεν εγκρίνεται απ'το ελληνικό κράτος. Οι εκπρόσωποι τους ανέβηκαν χθες επί σκηνής και δήλωσαν πως δεν πρόκειται να σταματήσουν. Πιο απλά δηλαδή ή θα πεθάνουν ή θα τους δωθούν όσα ζητάνε... Έμεινα έκπληκτη τόσο εγώ, όσο και οι φίλοι μου με το πείσμα και την αφοσίωση που δείχνουν αυτοί οι άνθρωποι, παρά τις απειλές και την αδιαφορία που αντιμετωπίζουν καθημερινά.

Μια ατάκα του Δεληβοριά όμως, ήταν αυτή που με έκανε να προβληματιστώ και να δακρύσω ακούγοντάς την:
"Είμαστε ο λαός που συγκινείται με τους λεπρούς της Σπιναλόγκας στο τηλεοπτικό 'Νησί', αλλά όταν 300 άνθρωποι πεθαίνουν ακριβώς δίπλα μας, δεν κάνουμε τίποτα γι' αυτό."
Ακόμα δεν μπορεί να χωρέσει ο νους μου, πως όλοι αυτοί οι 'αξιοπρεπείς' Χριστιανοί, που υπακούνε πιστά στις εντολές του Κυρίου, αμφισβητούν την μεγαλύτερη αξία της θρησκείας τους.
Πως όλοι είμαστε άνθρωποι και γεννηθήκαμε στην ίδια γη με τα ίδια δικαιώματα.
Τα σύνορα είναι μόνο στο μυαλό μας.