Υπάρχει ζωή πριν το θάνατο?

Ζω σε μια πόλη που με πνίγει...
Τίποτα μέσα της δεν είναι ανθρώπινο.
Είναι γεμάτη βία, έγκλημα κι αδικία.
Οι άνθρωποι μοιάζουν περισσότερο με εξαγριωμένα ζώα, παρά με σκεπτόμενα όντα.
Κι αναρωτιέμαι πως γίνεται να κάνεις όνειρα σ' ένα τέτοιο κόσμο?
Είμαστε έφηβοι, μα παρ' όλ' αυτά νιώθουμε άδειοι.
Αρκούμαστε σε πράγματα ανούσια,
όπως το να πάμε για καφέ ή να σχολιάσουμε τρίτους.
Δεν είναι αστείο?
Κλείνουμε τα μάτια και τα αυτιά στην αλήθεια.
ΑΡΝΟΥΜΑΣΤΕ να την παραδεχτούμε από φόβο.
Μα αν δεν εναντιωθούμε εμείς, η νέα γενιά, ποιος θα το κάνει?
Βαρέθηκα να μην κάνει κανείς τίποτα.
Ας μην μείνουμε στα λόγια αυτή την φορά!
Ο καθένας αντιλαμβάνεται τον όρο "επανάσταση" με δικό του τρόπο.
Δεν θα σας πω εγώ ποιο δρόμο να διαλέξετε, όχι.
Απλά σας ζητώ να μην γίνεται η προέκταση του καναπέ και της τηλεόρασης.
Γιατί θα φτάσετε μια μέρα να αναρωτιέστε τι πραγματικά κάνατε στη ζωή σας
και η απάντηση που θα δίνεται στον εαυτό σας,
μάλλον δεν θα είναι ικανοποιητική.
Όλα αλλάζουν. Αρκεί να το θέλουμε.

Επόμενη στάση,
ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ!